ความฝันในวันนั้น

แอบอิจฉาคนอื่นที่ได้เขียนบล๊อคบ่อย ๆ อยากเขียนให้ได้เหมือนคนอื่น ๆ
ไม่ได้อยากเขียนให้เก่งกาจ อะไร เหมือนแค่อยากให้คนที่อ่านตัวหนังสือของเราได้อะไรดีดีกลับไป
แต่...นั่นมันยากเกินไปมาก ๆ สำหรับคน ที่ไม่ได้รู้ ไม่ได้เก่งไปมากมายกว่าใครๆ
เลยย้อนกลับมาที่ความฝันในวัยเด็ก ความฝันเดียวที่ยังเหลืออยู่ คือการเป็นนักเขียน
แม้แน่ใจว่าไม่ได้อยากเป็นเพราะอยากดัง หรืออยากรวยแน่ ๆ
แค่อยากให้คนที่อ่านเข้าใจเรา และได้รับสิ่งดีดีที่เราตั้งใจจะถ่ายทอด
แต่ทุกวันนี้สิ่งที่ตั้งใจทำนี้ ดูเป็นเรื่องที่ยากขึ้นทุกวัน
เมื่อเหมือนว่าสังคม และชีวิตประจำวันกำลังทำลายความรู้สึกดีดีที่เราอยากจะถ่ายทอดออกไปจนหมด
เหลือเพียงความเศร้า...ในใจที่ไม่อาจลบเลือน จนกลายเป็นคนที่ไม่สามารถสื่อสิ่งที่ดีดีออกไปได้
เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน แล้ววันหน้าแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมาถึง เราจะพยายามทำให้ได้อย่างที่ฝัน
อย่างน้อยก็เพื่อตัวของเราเอง....