เพิ่งรู้ว่าตัวเองเปราะบางมากมายเพียงใด
และไม่เหลือซึ่งความเชื่อมั่น
บาดแผลไม่เคยจางหายเพียงแต่หลบซ่อนไว้ไม่ให้ใครมองเห็น
พอมีคนมาพูดอะไรสะกิดเพียงน้อยนิด
ก็เจ็บปวดมากมายและแตกหัก
เหมือนจะไม่สามารถทนต่ออะไร ๆ ได้ เลย
น้ำตาร่วงกับคำพูดของคนบางคน
ที่ไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวกันซักนิด
พบว่าตัวเองยังไม่แข็งแรงพอที่จะออกไปเผชิญกับมันอีก
เป็นนกปีกหักที่ไม่กล้าพอที่จะบินแล้ว
หรือบางทีก็อาจจะลืมวิธีการบินไปเลย
ได้แต่เดินกระย่องกระแย่งและบอกตัวเองว่าฉันบินไม่ได้
และไม่บินอีกต่อไป
ดอกไม้ที่หักมันคงไม่สวยเหมือนเดิม
และไม่พร้อมจะให้ใครมองดูหรือแม้แต่ชื่นชม
ฉันก็แค่ดอกไม้กิ่งเน่า นกปีกหัก
โปรดอย่าหันมามองเพียงเพราะแค่นึกสังเวชใจ
No comments:
Post a Comment