วันนี้ได้อ่านบล๊อคของชาวบ้านเสียทั่วเมือง
บางอันก็สนุกขำมาก ๆ อยากเขียนแบบนั้นบ้าง
แต่สุดท้ายก็รู้ว่าตัวเองเขียนอะไร ขำขำ ได้น้อยมาก
แบบของฉันต้องเศร้า ๆ อมทุกข์ ๆ หน่อย ๆ
ตามประสาคนจิตตก รักคุด ตลอดมา แต่ทำเป็นไม่เสียใจ
ตลอดเวลา คนเราคงมีความสุขไม่ได้ถ้าเรื่องรอบ ๆ ตัวย่ำแย่
แต่เท่าที่ผ่านมาเข้าใจว่าตัวเองพยายามมีความสุข
กับสิ่งที่ตัวเองเป็น ต่อให้ไม่มีอะไรเลยก็ไม่ได้เดือดร้อน
หรือถูกใคร ๆ ทำร้าย ก็ไม่แม้แต่จะร้องไห้ ให้ใครเห็น
ไม่เคยเรียกร้อง ไม่เคยโวยวาย ไม่แสดงว่าเจ็บปวด
เพราะคิดว่าไม่จำเป็นที่ใคร ๆ ต้องมาเศร้าที่เราเจอ เราก็มีความสุขได้
ช่วงเวลาในชีวิตไม่มีสักครั้งที่ที่ราบเรียบ
น้อยครั้งที่ง่ายดาย ตั้งแต่จำความได้ไม่เคยเลย
ไม่มีสักครั้งที่ได้อะไรมาง่าย ๆ หรือมีคนมาให้อะไรฟรี ๆ
แต่เชื่อไหม ยากเท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เราก็ขอบคุณมาก ๆ แล้ว
ยากน้อยกว่านี้ก็ดี แต่ถ้าไม่ได้..ก็ขออย่างแค่วันนี้
ได้เรียกว่านิ่ง ๆ กับเค้าบ้างแค่นี้ก็ดีถมเถไป
ได้มีอะไร ๆ ในชิวิตแบบคนธรรมดา ๆ เค้าบ้าง
ได้เรื่อย ๆ ที่ความเร็วระดับ 80 กม./ชม.แบบนี้
เท่านี้ที่พอใจ
อาจไม่ได้ทำไรตามใจตัวเองนัก แค่นี้ก็พอเพียง
ไม่เดือดร้อนเป็นดีที่สุด
ไม่ต้องถึงกับขำ แค่ไม่ร้องไห้ก็ขอบคุณแล้วล่ะ ชีวิต
15 comments:
ช้าๆ แต่งดงาม
"เดินบนภูเขา ใช่มองแต่จุดหมาย"
พี่จิกว่าไว้
ฮี่ๆ
ชีวิตนั้นเปรียบเหมือนขับรถแข่ง คนชนะไม่ได้เป็นคนที่ขับได้เร็วที่สุด แต่เป็นคนที่สามารถสร้างดุลยภาพระหว่างความเร็วและเส้นทางได้มากที่สุด เมื่อทางตรงต้องเร่งก็เร่ง เมื่อเจอโค้งต้องชลอก็ต้องชลอ ไม่สักแต่ห้อตะบึง แต่รู้ว่าเมื่อไหร่ควรจะทำเช่นไร นั่นแหละชีวิตถึงจะไปถึงเส้นชัย
พณฯท่าน จุลดิษฐ์ สันติธรณี
ประธานมนตรีความมั่นคงแห่งรัก
คุณพี่จุล ท่านเป็นปราชญ์แห่ง "ความรัก" จริงๆ
^___^ เข้ามาอ่านครับ
we gotta be stronger and softer to live happily and peacefully..cheers friend
บางที สิ่งที่เรียงรายอยู่ข้างทาง ก็เป็นอะไรที่น่าเรียนรู้ ไม่ใช่เหรอ
Post a Comment