....ไม่มีชื่อ....

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเขียนบล๊อกของตัวเอง
เนื่องมาจากเวลาที่น้อยลงทุกวัน ๆ เริ่มคุกคาม
ชีวิตในช่วงที่เป็นเวลาของการพร่ำรำพันก็หมดไป
จำได้ว่าไม่ได้มีเวลานั่งเป็นทุกข์มาได้หลายเดือน
เพราะเวลาที่มีปัญหาเมื่อไรชั่งโมงนี้ต้องเรียกหาสติ
และค้นหาวิธีแก้ปัญหาให้เร็วที่สุดเพราะว่าเราไม่สามารถ
ทำให้คนทุกคนในวงต้องมีผลกระทบจึงต้องเร่งแก้ไขให้เร็วที่สุด
เพิ่งรู้ว่าเมื่อเรามีคนที่ต้องพึ่งพาเราอยู่ข้าง ๆ ก็ทำให้ต้องมีแรงรุกขึ้นมาฟันฝ่า
อุปสรรคเป็นเรื่องที่ต้องเผชิญ และต้องผ่านไป แล้วชีวิตก็ดำเนิน
คงไม่มีอะไรมากกว่านั้น นอกจากเรียนรู้ที่จะมีความสุข
กับสิ่งที่ต้องเจอะเจอทุกวัน