วันแห่งศานติ

อากาศร้อนพาลทำให้อารมณ์ร้อนรุ่มได้ง่ายดาย
หากแต่แท้ที่จริงแล้วความพลุ่งพล่านนั้นมาจากจิตใจที่กระเจิดกระเจิง
ด้วยเหตุปัจจัยหลายอย่าง อันเกิดจากความไม่สมดุลในชีวิตนี้

แต่ก็ขอบคุณ ที่อย่างน้อยตอนนี้ชีวิตก็เป็นปกติดีกว่าแต่ก่อนมาก
ชีวิตที่ไม่เหมาะกับเรา ก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว
เกือบจะเพียบพร้อมในทุก ๆ สิ่ง
แต่การงานปัจจุบันก็ช่างยากเย็น
ทั้ง ๆ ที่ในชีวิตไม่เคยมีอะไรที่ง่ายดายเลย
แต่คราวนี้มันก็ยากจนแทบจะเกินกำลัง
หรือไม่ก็ต้องสร้างพละกำลังสำรองออกมาช่วยชีวิต
เชื่อเถอะมนุษย์อ่ะอยู่คนเดียวในโลกไม่ได้หรอก
ต้องขอบคุณน้อง ๆ ทุกคนที่มาช่วยชีวิตเอาไว้
และพี่ ๆ ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ได้ให้แนวคิดดีดีฝังไว้ในหัวสมองน้อย ๆ
แม้ไม่ได้ฉลาดเลิศลอย แต่ก็พยายามใช้ตรรกกะที่มีอยู่
ทำงานทุกอย่างที่อยู่ในมือ กับความรับผิดชอบที่หนักอึ้ง

หนัก เหนื่อย และท้อหลายครั้ง(ไม่ใช่เพราะใจ แต่เพราะมันยากว่ะ)
หลายครั้งอยากถอยเพราะคิดว่าตัวเองทำไม่ได้
แต่การที่คิดว่าเป็นไปไม่ได้ก็เป็นความคิดที่ทำลายตัวเองนะ
แต่ก็เข้าใจ และยอมรับศักยภาพตัวเองด้วย

ใช้ชีวิตด้วยลำพังมานาน เคยมีเรื่องที่คิดว่าจะผ่านไม่ได้
ยอมทำร้ายตัวเองเพียงเพราะไม่ต้องการทำร้ายคนอื่น
ยอมเจ็บเพราะขลาดเขลา ความเจ็บปวดทั้งที่ร่างกายและหัวใจ
ไม่เคยโทษว่าใครผิด นอกจากเป็นความผิดของเราเอง
แต่อย่างน้อยก็มีกำลังใจให้เชื่อได้ว่าเอาน่า
ไม่วิ่งหนี(เพราะหลังชนฝาแล้ว) จะร้องไห้ก็ร้อง
แต่ยังไงคงต้องพบกับมันยอมรับ ฉันทำได้ดีที่สุดเท่านี้

สงบจิตใจแล้วทำเหมือนว่ามันคือวันแห่งศานติ ทุก ๆวัน