ความรัก..

เรื่องคนอื่นบางเรื่องสะเทือนใจตัวเอง
รู้สึกโกรธ ระคนเศร้าเสียใจ
โกรธที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั่งฟัง
เสียใจ เพราะมันไปสะกิดอะไรบางอย่างในหัวใจ

หลายครั้งที่เราอยากให้มีคนรักเรา
แต่เราไม่เคยรู้ และไม่สามารถที่จะมีความเชื่อนั้นได้
เราไม่มีความเชื่อมั่นว่า
เขาจะมารักเราได้อย่างไร

เราจึงเฝ้าเดินทางและค้นหา
เจ้าความรักที่แท้ อยู่แห่งหนใดนะ

หลายครั้งต้องทำเป็นเหมือนรัก
เพราะว่าเราอยากให้เขายังอยู่
เราอยากให้เขายังรักและสนใจเราต่อไป

แต่หลายครั้งเราก็ไม่สามารถยื้อความรักแบบนั้นเอาไว้ได้
เพราะสุดท้าย มันก็ไม่อาจเป็นความรักที่มีต่อกัน

บางครั้งเรารอเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์
ความรักระหว่างเรา
แต่แล้วทุกคนก็เดินจากเราไปทีละคนๆ

แล้วเราต้องทำยังไง
บางครั้งเรารู้สึกว่าเราไม่มีค่าพอ
หรือเราไม่ดีพอ จนไม่มีใครมารัก
จนกลายเป็นความเชื่อที่ว่าไม่มีใครรักเราหรอก

สุดท้ายเราก็เป็นคนที่วิ่งตามหาความรัก
โดยที่ในใจกลับบอกว่า รักแท้ไม่มีจริง

ที่มันไม่มีจริงเพราะเราต่างหากที่ไม่เคยมีมัน
และเราต่างหากที่ไม่มีศรัทธาพอที่จะเชื่อในรักนั้น
เราไม่มีความศรัทธาในตัวเองและคนที่เรารักเลย

วันนี้เรื่องๆ หนึ่งจึงสะเทือนเราเหลือเกิน
กว่าเราจะวิ่งออกมาจากวังวนความเห็นที่บิดเบือน
ว่าไม่มีคนที่มีความรักที่แท้นั้น ก็ล้มลุกคลุกคลาน
วิ่งฝ่าคราบน้ำตาที่เกือบทำให้หัวใจ
มองไม่เห็นความรักที่แท้จริง

วันนี้เรามีน้ำตาที่ใสพอจะเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
อย่างที่มันเป็นจริงๆ มากกว่าที่เป็นความคิด
ที่เราสร้างขึ้นด้วยความเห็นที่ผิดพลาดของเราเอง

รักตัวเองเยอะๆ
ให้มากพอๆ กับที่สามารถจะมีความรักนั้นให้ผู้อื่น
เป็นกำลังใจให้ทุกความรักบนโลกนี้