กลับมาทำงานครั้งนี้ มีเรื่องที่เรียนรู้จักตัวเองมากกว่าเดิม
การที่เราเป็นคนที่ทำงานไม่ยอมผิดพลาดตลอดเวลา
ทำให้ความมั่นใจ และตัวตน ของเราก็พองใหญ่ขึ้นด้วย
เดี๋ยวนี้ พอเวลาที่เรายอมจะปล่อยงานออกไป
โดยที่เรายอมวางงานลง อย่างที่เรียกว่ายอมโดนด่า
(นิสัยที่คิดไว้ในใจเสมอว่า งานไม่ดีพอตลอดเวลา)
ปกติไม่ยอมปล่อยงานออกไปจนกว่าจะหมดเวลาทำงานนั้น
ต้องคิดแล้วคิดอีก ทำแล้วทำอีก แก้แล้วแก้อีก
ทั้งแก้งาน และแก้ตัว ไปพร้อมๆ กัน
เมื่อวานโดนติงาน เห็นตัวตนของเรากระเพื่อมขึ้นมา
แล้วตกวูบ แต่เพราะเห็นมันก็เลยไม่ได้หนักหนาอะไร
แต่ก็รับมือยาก เพราะมันกลายเป็นความกังวล
ว่าต้องทำให้ดีกว่านี้ จนเก็บไปฝันหวานเกือบทั้งคืน
เพิ่งรู้ว่านี่เป็นสาเหตุของอาการเครียดของเรามาโดยตลอด
อาการที่เรียกว่า วางไม่ลง กูไม่ยอม ดิ้นๆๆๆ แก้ๆๆๆ
โดยเฉพาะความสามารถ(กิเลศ)หลัก คือ การแก้ตัว และลามไปถึง
โยนความผิดนั้นไปให้คนอื่นเลย เบ็ดเสร็จในคราวเดียว
รวดเร็วเพียงไม่กี่นาที และไม่เคยทันตัวเองเลย
จริงๆ เมื่อคืนก็เหวอนะ แต่ก็อยากแก้งานมากกว่า
แม้จะท้อที่ยงเห็นอัตตาของเราที่ยังใหญ่อยู่มาก
แต่ก็ยังดีใจที่เห็นและเข้าใจอาการนี้ได้
ก็ยังไม่สายเกินไป ที่เราจะเรียนรู้ เท่าท้น และไม่ทำให้ไอ้ตัวนี้ของเรา
ออกอาละวาด ..ฟาดฟันผู้คน
1 comment:
มาเรียนแถวนี้ดิ
ฝึกกันตลอดเวลา
ทำมาห้าสิบหน้าแล้ว
อาจารย์ยังรื้อใหม่ได้ จนไม่เหลือของเดิมเลย
โอ้...
แถมยังเป็นสิ่งที่ทำแล้วเงินก็ไม่ได้อีกต่างหาก
เจอด่า เจอรื้อกันทุกวัน
ฮ่าๆๆ
Post a Comment