...

ตั้งใจว่าจะเขียนมาหลายทีจนผ่านไปหลายวันก็ไม่ได้เขียนซักที

วันนี้ได้โอกาศเหมาะรู้สึกมึนๆ งงๆ อย่างไรไม่รู้

คาดว่าเกิดจากอาการวิตกกังวลอะไรบางอย่างกับชีวิต

ช่วงนี้รู้สึกว่าความรู้สึกมันชัด เร็ว และแรงจนเกือบจะตั้งตัวไม่ทัน

ได้แต่เฝ้าคอยสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นและดับไปอยู่เนืองๆ

อย่างที่ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรได้

มีงานที่อยากทำ และมีสิ่งที่ต้องทำเพื่อนำไปสู่สิ่งที่อยากทำมากมาย

แต่ก็รู้สึกว่ากำลังของตนเองไปไม่ถึง

มันแรงตอนต้น และลดระดับลงจนเข้าสู่โหมดความมึนๆ งง ๆ อย่างเช่นตอนนี้

ไม่รู้ว่ามันกระทบกระเทือนอะไร ได้แต่เฝ้าดูมันไป

อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน เพราะว่าฉันยังไม่รู้อีกมาก

ฉันจึงยังเฝ้าเพียรเรียนรู้อย่างกระตือรือร้น

(อันนี้เขียนบอกตัวเองเพราะตอนนี้เป็นโหมดขี้เกียจมากกว่าโหมดความเพียร)

เปิดกว้่าง และอ่อนน้อม คือ วัตรปฏิบัติที่ต้องทำ

และไม่ได้เป็นไปเพื่อการเป็นอะไรที่อยากเป็น

แต่เพื่อเรียนรู้ว่าแท้ที่จริง...เราเป็นอะไรต่างหาก

หาสิ่งที่เราเป็นนี่มันก็ไม่ง่ายเลย ค้นหากันต่อไป..ง