ความรู้สึกแปลก..แปลก

เมื่อวานตอนนั่งเครื่องกลับจากหาดใหญ่
ขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับ อาการประมาณกึ่งคิดกึ่งฝัน
คิดถึงผ้าที่ซื้อมา ความที่อยากเย็บชายให้เรียบร้อยใจก็คิดไปว่า
เอ เราอย่าเอาไปจ้างเขาเลย เราเย็บด้วยมือดีกว่า
แล้วภาพก็เปลี่ยนไปเป็นที่บ้านเรามีจักรนี่นา ใจคิดไปว่าเออ ให้แม่เย็บให้ดีกว่า
ภาพแม่นั่งเย็บจักรอยู่ในห้วงคำนึง รู้สึกเป็นความทรงจำที่มีความสุข
กับภาพแม่เย็บจักร และคิดไปจริงๆ จังๆ ว่า ให้แม่เย็บแหละดีที่สุด

แล้วก็คิดขึ้นมาได้ว่า แม่ไม่อยู่กับเราแล้วนี่นา
แม่จากไปนานแล้ว แต่ความรู้สึกเมื่อครู่มันแจ่มชัดมากจริงๆ
ราวกับไม่ใช่แค่เพียงความฝัน ความรู้สึกยังเอ่อท้น รู้สึกรื้นๆ ที่ขอบตา ตื้นตันในหัวใจ

ภาพในวันก่อนที่แม่จะจากไปกับจักรเย็บผ้าของแม่ และกางเกงตัวเก่าของเราที่แม่ยังเย็บค้างไว้
ความทรงจำนั้นแจ่มชัด แม้เป็นภาพแสงสีเหลืองนวลๆ แต่ความรู้สึกถึงความจริง
มันจริงมากจนไม่อยากจะคิดว่าเราแค่ฝันไป
และเป็นความรู้สึกแห่งความสุข ที่เราเชื่อมากว่ากลับไปนี่เดี๋ยวเราจะเจอแม่

พูดไม่ออกบอกไม่ถูกความรู้สึกมันท่วมๆ อย่างไรไม่รู้
ไม่ได้จำภาพนี้ได้นานแล้ว และจำได้ว่าแต่ก่อนไม่อยากจำมันเจ็บปวด
แต่วันนี้มันให้ความรู้สึกแปลก แปลก
แปลกจนตัวเองก็ยังไม่อยากเชื่อ และไม่ต้องถามว่าเข้าใจไหม
ไม่เข้าใจไรเลย แค่รู้สึกว่าเราอาจจะรับรู้ความสุขนี้ฝังในใจ
เราเลยอยากเย็บผ้า เวลาคิดถึงการเย็บผ้าทีไร รู้สึกมีความสุขทุกที ทั้งๆ ที่ก็เย็บไม่ค่อยจะเป็น
เหมือนจิตใต้สำนึกแปลความหมายว่า

เวลาเห็นแม่เย็บผ้า = เวลาที่แม่มีความสุขที่ได้เย็บผ้าให้คนที่แม่รัก = เราได้รับความสุขและความรักจากการเย็บผ้าของแม่

แต่พอมีเรื่องสะเทือนใจเราก็ปิดประตูเรื่องนี้ในใจไป
จำได้แต่ว่า เวลาเซ็งๆ อยากเย็บผ้าๆ อยากตัดเสื้อๆ ทั้งๆ ที่ทำไม่เป็น และไม่เข้าใจว่าทำไม

ตอนนี้ภาพแม่เย็บจักรกลับมาอีกครั้ง กับความรู้สุกแปลกๆ ในหัวใจ
อบอุ่นและเสมือนจริง เหมือนแม่ไม่ได้จากไปไหนเลย