ฉันยังหายใจ

ผ่านเรื่องราวแห่งความรู้สึกมามากมาย

อีกครั้งที่บล๊อกเป็นที่ระบายความอึมครึมทางอารมณ์

แต่มันเป็นในวันที่ตอนนี้ไม่ได้เป็นอย่างนั้นแล้ว

ฉันยังเศร้า ยังเหงา เพราะความรัก

ที่ผ่านมาเหมือนมันเป็นเพียงผ่านไป

มันไม่เคยทำให้เราทำอะไรได้ดีขึ้น

และมันยังคงเป็นเหมือนโจทย์ยากๆ ซ้ำๆ เก่า

ไม่ได้มีอะไรที่เรียกว่าดีขึ้นเลย

ทั้งๆ ที่ฉันทำอะไรได้ตั้งมากมาย

เข้าใจตัวเอง เข้าใจผู้อื่น

ทุกข์น้อยลง แต่พอถึงคราวที่พบกับโจทย์เก่า เรื่่องราวของหัวใจ

ฉันก็ตกหล่มของความเศร้าได้เท่าเดิม

มันไม่ได้ง่ายขึ้น ไม่ได้หายเร็ว หรือกระทบน้อยกว่าเดิมเลย

ฉันอาจดูเหมือนไม่เศร้าเลย..เหรอ

แต่ก็รู้สึกตัวว่ามันไม่ง่ายเลย มันไม่เคยง่าย

ไม่เคยเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

นอกจากหลุมอารมณ์หลุมใหญ่ที่เอาตัวลงไป

โดนทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในนั้นซัด โหมกระหน่ำ พัดไปมาให้ซัดเซเดินร่องแร่ง

อยากจะออกมาจากหลุมยังทำไม่ได้

มีเพียงน้ำตายามอยู่คนเดียว และมีเพียงความรู้สึกที่อยู่ในร่างกายนี้

ที่ยังทำให้รู้ว่า ใช่ ฉันยังหายใจ

และยังคงต้องมีชีวิตเพื่อเผชิญเรื่องราวเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โลกนี้มีแค่นี้เองเหรอ

หัวใจมีเพียงไว้ให้เจ็บช้ำ น้ำตาเป็นเพียงเพื่อนยามเจ็บปวด

ลมหายใจมีไว้คอยตามเพื่อให้รู้ว่ายังมีลมหายใจ

ความหวังกลับเรือนราง ความทรงจำอันปวดร้าวดีแต่แจ่มชัดขึ้นทุกวัน

ได้แต่คิดว่า ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง

ไม่มีน้ำหน้าไปโทษใครได้อีก นอกจากยอมรับมัน

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันก็ต้องรัยรู้มันอีกครั้ง

ว่า....ฉันยังหายใจ