เราพบว่าเราใช้ความคิด และประสบการณ์มากมายในการคิดวิเคราะห์

เพื่อค้นหาสิ่งที่ต้องทำ และหนทางในการกระทำที่ถูกที่ควร

น่าแปลกที่เวลาเจอเหตุการณ์ตรงหน้าบางครั้งเรากลับไม่ได้ทำอะไรๆ ที่เราเคยคิดเอาไว้เลย

เรากลับทำต่อเรื่องตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมา

และบางทีการคิดๆๆๆ อะไรมากมายก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากไปกว่านั้น

ความเข้าใจที่เรามี ไม่อาจทำให้เราเข้าใจคนตรงหน้าได้หากเราไม่ได้อยู่กับเขาอย่างแท้จริง

และความคิด ทฤษฎี เหตุผลต่างๆ มากมาย ก็ไม่อาจหาคำตอบอะไรให้ชีิวิตได้

ความวุ่นวายใจยังคงต้องเกิดขึ้นและดำเนินต่อไป

ความสับสนลังเล ความเศร้าเสียใจก็ยังคงดำเนินต่อไป

สิ่งที่เราต้องทำคือ เราจะอยู่กับมันอย่างไรต่างหาก

อยู่กับความเศร้า ความทุกข์ อยู่กับความไม่แน่นอน

ความลังล ความสั่นไหว ความไม่มั่นคง

ความกลัว ว่าจะต้องเสียใจเหมือนที่ผ่านมา

กลัวความสูญเสีย กลัวการเปลี่ยนแปลง

กลัวรับไม่ได้ และกลัวๆๆๆๆ

ทั้งหมดทั้งมวลอาจทำให้เราไม่สามารถแม้แต่จะกล้าขยับตัวหรือหายใจ

บางทีก็แค่เผชิญหน้ากับมันให้ได้

แค่กล้าอยู่กับมันให้ได้ กล้าสบตากับความกลัว อย่างมั่นคง

ไม่ใช่แค่แกล้งเล่นๆ ไม่ใชหลบเลี่ยงมัน