ฉันกำลังคิดว่าอย่างนี้เรียกว่าเพื่อนกันได้เปล่า
เรารู้จักกันผ่านตัวอักษรมานานแรมปี
เพียงเพราะมีเพื่อนคนหนึ่งมาบอกว่าเขามีเพื่อนอยู่ที่อเมริกามันเหงามาก
และฉันก็ชอบเขียนจดหมาย เราบอกว่าเราจะเขียนหาเขาให้
หลังจากนั้นเราสองคนก็เขียนจดหมายหากัีนข้ามประเทศ
โดยไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน อย่างน้อยเดือนละฉบับ
มันกลายเป็นกิจวัตรที่สนุก เรารู้จักกันผ่านการบอกเล่าของตัวเราเอง
แล้วเพื่อนคนนี้ก็ส่งรูปมาให้ฉันดู และพยายามจะรู้จักหน้าค่าตากันให้มากกว่านี้
แต่จนแล้วจนรอดเราสองคนก็ยังคงเป็นแค่เพื่อนทางจดหมาย
และทางโทรศัพท์ ที่ไม่เคยเจอตัวเป็นๆ
มันก็ประหลาดๆ ดี เราได้เจอหน้ากันครั้งแรก ตอนงานศพแม่ของฉัน
จำได้ว่าตอนนั้นฉันคงไม่ได้อยากคุยกับใคร
เราได้แต่มองหน้ากันนิ่งๆ แล้วก็จากกันไป
แล้วเวลาก็ผ่านไป อีกหลายปี
จู่ๆ วันหนึ่งเราก็มาสนิทกันผ่าน MSN ได้พูดคุยได้เรียนรู้
และเป็นเพื่อนที่ช่วยเหลือกันเรื่องของหัวใจ
น่าแปลกใจ โชคชะตา...
ถ้าตอนนั้นฉันไม่มีเธอฉันคงแย่กว่านี้
และฉันก็แค่อยากเป็นเพื่อนที่ดี
และเห็นเธอมีความสุขกับความรักของเธอ
ฉันพบว่าเราต่างก็พยายามดูแลเรื่องความรักของกันและกัน
และต่างก็อยากเห็นอีกฝ่ายมีความสุข
ความเป็นเพื่อนนี่ช่างมหัศจรรย์ มันทำให้เราปรารถนาจะเป็นเขามีความสุข
แม้ว่าเราจะเป็นอย่างไรก็ตาม
พอได้ยินว่าเธอจะแต่งงานกับคนที่เธอรัก
ในใจฉันรู้สึกดี ตื้นตันใจอย่างประหลาด รู้สึกถึงความรักที่มีต่อเธอ
เมื่อเธอบอกว่าเธอคิดถึงฉัน ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน
คิดถึง และรู้สึกรับรู้ได้ถึงสายสัมพันธ์ที่เรามีต่อกัน
ขอบคุณที่เราไ้ด้รู้จักกัน ขอบคุณที่วันนั้นมีเธออยู่ข้างๆ
หลายครั้งฉันรู้สึกขอบคุณมิตรภาพและความเป็นเพื่อนของเรา
No comments:
Post a Comment