วน

เหลือพื้นที่น้อยลงทุกทีที่จะบ่นโดยมีคนรู้น้อยที่สุด

อยากบ่น แต่ไม่ได้อยากให้ใครรู้

ยากเวลาที่เราเศร้า แต่ไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง

ทำให้แม้แต่เวลาจะเป็นตัวของตัวเองก็ยาก

จริงๆ ก็คงรู้สึกไปเอง

จะเป็นอเะไรก็เป็นไป ใครจะไปว่าอะไร

หรือใครจะไปสนใจอะไร

จู่ๆก็เศร้า น้อยอกน้อยใจขึ้นมาซะงั้น

เมื่อวานเรายังรู้สึกถึงหัวจที่เปิดและความรักที่เราสัมผัสได้

แต่ในขณะเดียวกัน ด้วยหัวใจที่เปิดกว้าง

ก็คงจะเปราะบางมากเช่นกัน

เหตุผลที่น่าจะเข้าใจก็ไม่อาจทำให้ใจเรายอมรับ

เรายังคงเจ็บปวดกับเรื่องบางเรื่อง

ยังคงอ่อนไหวและเจ็บปวดกับการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ

ที่ดูเหมือนว่าไม่ใส่ใจ

และเพราะรู้สึกถูกทิ้งจึงต้องการการเอาใจใส่กระมัง

ก็เท่านั้นที่เข้าใจได้

อยากแค่ให้ใส่ใจเหมือนเพื่อนคนหนึ่งก็พอ

แต่ถ้าไม่ได้ ไม่เป็นเพื่อนก็ได้

ไม่เป็นไรเลยก็ได้

สำหรับเราแค่เป็นเพื่อนก็มากพอแล้ว

ไม่ได้อยากแค่ตามอยู่ห่างๆ

ราวกับคนไม่รู้จักกัน

หรือถ้าแค่อยากเป็นคนรู้จักกัน

ก็จะเป็นคนรู้จักกันก็ได้

ถ้าความสัมพันธ์มัีนยาก เราก็ไม่ได้อยากมี

ทำไมสำหรับเรามันยากเกินไปหรือเปล่า

ข้อแม้เยอะเกินไป หรืออะไรที่มันผิดไปหรือเปล่า

เราอยากเข้าใจ

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเวลาตั้งใจทำไรมากเกินไปมันก็ไม่ดี

แต่ก็อยากตั้งใจแบบไม่เครียดได้ไหม

ทั้งหมดก็แค่น้อยใจ น้อยใจเพราะรู้สึกว่าตัวเองดีไม่พอ

เวลาดีไม่พอเพราะไปเปรียบเทียบกับคนอื่น

และก็มาพาลว่าตัวเองด้อย ฃให้มันได้อย่างนี้สิ

บ่น บ่น บ่น จนปวดหัวเฮ้อ

ยิ่งรู้จักใครมากๆ ยิ่งไว้ใจน้อยลง

ยิ่งกลัวมากขึ้น

เมื่อไรจะเลิกกลัวนะ คงไม่เคยจะเกิดขึ้นสินะสิ่งนั้น

วนไปวนมาก็เได้เท่านี้