กำลังคิดว่าจะเริ่มเขียนงานก็ปรากฏว่าไม่มีอารมณ์ซะงั้น
ทำไปทำมาก็ว่าต้องออกไปข้างนอกอีกครั้ง

เลยว่าไม่ขงไม่เขียนมันล่ะ
เขียนบล๊อกดีกว่า
ไหนๆ วันนีั้้ก็ทำงานเพื่อคนอื่นมาทั้งวันแล้ว

อ่านการบ้านที่ต้องเข้าเรือนจำเกือบจบแล้ว
ข้อความสำคัญคือ

เรามักพบว่าเราอ้างว้าง และเข้ากับใครไม่ได้
และไม่มีเพื่อนสนิท นั่นก็อาจจะเป็นเพราะ

"ฉันขาดความเชื่อมั่นในตัวเองและคนอื่น
แต่ว่่าก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน" - บันทึกลับของแอนน์ แฟร้งค์
สุดท้ายเราเลยขอใข้สมุดบันทึกเป็นเพื่อนผู้รู้ใจ

มันก็คงเป็นสภาวะเดียวกัน
คือเรารู้สึกว่าเราไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท
และเราไม่รู้จะเล่าเรืองบางเรื่องให้ใครฟัง

และเรารู้ว่าเราเป็นอย่างนี้นานมาแล้ว
เวลามีเรื่องจริงๆ ก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร
ก็ได้แต่แอบคุยกับตัวเอง แอบร้องไห้เงียบๆ
ไม่กล้าสินะ ไม่กล้าไปถามใครมันยากเย็นเหลือเกิน

ชอบให้มีคนมาปรึกษาแต่ไม่กล้าไปเม้ากับใคร
พอเจอคนที่อยากเล่า คนๆ นั้นก็เป็นใครไม่รู้
ไม่รู้ว่าเขาจะอยากฟังหรือเปล่า
แต่เราอยากเล่าและบางทีก็เล่าไปเรียบร้อยแล้ว
โดยไม่สนใจว่าเขาอยากฟังหรือเปล่ามันเป็นช่วงจังหวะนั้นพอดี
มีคนอยู่ตรงนั้นและเราก็ดันได้เล่า
แต่สุดท้ายคนๆ นั้นก็จากไป เหลือแต่เรา
กับสมุดบันทึกเล่มเดิม