หลายสัปดาห์มานี้งานเยอะมาก
และไม่ค่อยได้มีเวลานั่งลงเขียนมันออกมา
หลายเรื่องเป็นช่วงแห่งการตัดสินใจ
และมองดูแรงบันดาลใจเพื่อค้นหาความต้องการของตัวเอง

และอยู่บนทางแยกแห่งการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่อีกครั้ง
และเชื่อว่าตัวเองจะไม่เปลี่ยนใจแล้ว
เพราะเราได้เลือกแล้ว
ได้เลือกที่จะไม่ทำทีสีส ก็คือไม่เรียนต่อ

เหตุผลคงมาจากหลายๆ อย่าง
แต่ที่แน่ๆ เราจะเลือกทำสิ่งที่มันมีความหมายสำหรับเรามากที่สุด
เวลาไม่คอยท่า ความทุกข์ยัีงอบอวลในหัวใจ

ถ้าวันนั้นให้เราเลือก เราก็จะกระโจนลงไปในสายธารแห่งชีวิต
มากกว่าออกมาอยู่ในห้องเรียนสมมติ
เราอยู่ในห้องเรียนสมมติมานานเกินพอแล้ว
ได้เวลาคลุกฝุ่นอีกสักตั้ง ไหลไปในสายน้ำแห่งการเวียนว่าย
เพราะสำหรับเราชีวิตคือ ความจิง
บันทึกไว้ในไหนก็คงไม่ได้จำมากเท่าในจิตมนุษย์
งั้นเราจะเลือกบันทึกเอาสิ่งที่มีความหมายที่สุดสำหรับเราไว้ดีกว่า

ออกไป ทำงาน ดูแลคนที่เรารัก ทำหน้าที่ อยู่กับของจริงตรงหน้า
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเลือกทางเดินที่ถูกแล้ว

ขอบคุณตัวเองที่นำพาตัวเองออกเดินทางต่อไปไม่ว่าจะเจออะไรก็ตาม

หลายครั้งเราพยามยามปั้นตัวเรา
ให้เป็นสิ่งที่เราอยากเป็น
ให้สวยงาม ให้ดีพร้อม
นุ่มเนียน ไม่มีตำหนิ

แต่พบว่าเราเป็นอะไรไม่ได้นอกจาก
เป็นตัวเอง
เป็นดอกไม้ที่ตัวเองเป็น
สวยงามในแบบของเรา
มีตำหนิ จับดูก็มีรอยขรุขระ แผลเป็น
และในที่สุดเราก็พบว่า
เราเป็นได้แค่เป็นตัวของตัวเอง และสวยงาม พอใจแบบที่เราเป็น
พอรู้สึกเท่านี้ก็ไม่ไ้ด้ทำไรเพิ่มอีกนอกจากซื่อสัตย์กับสิ่งที่ตัวเองเป็น
สวยงามในแบบของเรา เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่เปิดกว้าง
มีความรัก และพื้นที่ที่กว้างใหญ่

"ฉันอยากเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ
ที่ยังคงความเป็นเด็ก
มีพื้นที่แห่งการรับฟัง
มีพื้นที่แห่งรักที่จะรัก
ได้อย่างไม่มีขีดจำกัด
รักที่ไม่มีข้อแม้
มีพื้นที่ให้ใครๆ
 เข้ามาอยู่ร่วมกันก็ได้ "





พร ที่ครูบาอาจารย์มอบให้เรา คือ
ความรักที่เรามีมันกว้างใหญ่
และมีรอยยิ้มที่สร้างความเบิกบานและจริงใจ
มีอ้อมกอดที่มั่นคง อบอุ่นและอ่อนโยน

ไม่ว่าจะไปที่ไหนสิ่งเหล่านี้ก็ออกมาจากตัวเรา
ช่วยทั้งตัวเองและผู้คนรอบข้างได้เสมอ

ขอบคุณที่โลกนำพาใครๆ มาช่วยยืนยันให้เราได้เห็นและเข้าใจตัวเองมากขึ้น
น้องหญิงธนที่บอกว่า ชอบรอยยิ้มพี่ มันจริงใจดี
และน้องหญิงราชที่บอว่า พี่แปลกดี ไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้
แปลกแปลก คำที่เรารู้สึกได้ว่าเป็นคำชม
เป็นอะไรไม่ได้นอกจากคนแปลกๆ ไม่มีใครเหมือน