สักวันหนึ่งถึงแม้บอกว่ารัก...อาจจำต้องแยกย้าย

เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมาหมกตัวทำงานอยู่กับบ้าน
เป็นอีกครั้งที่ได้อยู่บ้านนาน ๆ หลังจากที่ห่างหายมานาน
งานน่ะเสร็จดี แต่จิตใจนี่สิ ไม่ได้เรื่องเลย
ยิ่งตระหนักถึงการที่เราไม่สามารถทนอยู่กับสภาวะการถูกกดดัน
จากนิสัยบางอย่างของเพศชายได้
มันไม่ได้เป็นการแสดงออกว่าเราชอบผู้หญิงด้วยกันหรอกนะ
แต่มันเป็นกำแพงทางธรรมชาติที่เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่า
เราตั้งเกณฑ์ผู้ชายของเราไว้สูงแค่ไหน

...ความดีในจิตวิญญาณ
ความมีน้ำใจ สติปัญญาที่สามารถมองรากลึกของปัญหา
และการไม่เพิกเฉยต่อสิ่งที่ไม่ถูกต้อง...

ยากไปใช่ไหม แต่เราก็พยายามจะทน และพยายามเปิดใจคิดว่ายังไงก็ได้
แต่แล้วเราก็รู้ว่าเราทำไม่ได้หรอก พอเราเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่ทำให้เราเจ็บช้ำมาตลอดชีวิต
แล้วเราทำเป็นไม่สนใจมัน และปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกซ้ำซาก
เราจะทนมันได้อย่างไร
เราจึงคิดได้ว่าไม่ควรฝืนให้จิตใจของเราต้องสับสนอีกต่อไป
ปล่อยมันเป็นไป ไม่ชอบก็อย่าทำเป็นชอบเลย มันไม่ดีกับใคร ๆ ทั้งนั้น
โดยเฉพาะกับเราเอง

ตระหนักได้ดังนี้คงต้องย้อนกลับมาใช้ชีวิตลำพังอีกครั้ง
แม้ความเหงาว้าเหว่จะทรมาน
แต่มันก็ดีกว่าการไปสร้างความหวังความเจ็บปวดให้กับใคร ๆ ล่ะน้า
ขอโทษที่เป็นคนดีของเธอไม่ได้...