เวลาเศร้าใจและว้าเหว่มาก ๆ สิ่งที่ชอบทำ
คือการนั่งหลับตา...คิดไป...ถึงวันนั้น วันที่เรายังเป็นเด็ก
อยากร้องไห้ให้ดัง ๆ หัวเราะจนน้ำตาไหล
และนึกไปถึงอ้อมกอดอุ่น ๆ รอยยิ้มนั้นที่ไม่ว่า
เราจะงอแงอย่างไร คน ๆ นั้นก็ไม่เคยโกรธ
ยังส่งยิ้มละมุนนั้น จนเราต้องพ่ายแพ้ไปเอง
กำลังใจและเป้าหมายหลักในชีวิตของฉัน
ขอแค่นั้นที่แม้แต่ตอนนี้ก็ทำไม่ได้...
ลมหายใจของความทรงจำวันเก่า
ที่หล่อเลี้ยงฉันในวันนี้
เอาล่ะ..วันนี้ยังไง
ก็คงต้องก้าวต่อไป
ไม่ท้อล่ะน่า
...
แด่รอยยิ้มน้อยน้อยของฉัน
No comments:
Post a Comment