วันนี้เมื่อสิบปีที่แล้ว
เป็นวันที่เราไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องนี้กับเรา
และไม่เคยเตรียมใจมาก่อน
เป็นข่าวที่เศร้าที่สุดที่ใจจะรับรู้ได้
...คนที่ฉันรักที่สุด..จากไปชั่วนิรันดร์..
น้ำตาไม่ได้ไหล..แต่ใจเบาโหวง
หัวใจของฉันหลุดลอยไป...
เมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้จะไม่มีใครให้กอด
ไม่มีใครลุกขึ้นมาปลุก..ไม่มีใครเรียกเรากินข้าว
ไม่มีใครรอเรากลับบ้าน..ไม่มีอีกแล้ว
น้ำตาไหล..ลงมาเป็นสาย
อย่าให้ใครมาถามฉันเลย
ว่ารู้สึกยังไง..
เราไม่สามารถบอกได้ให้เท่ากับที่เราเจอกับมันเอง
การลาจากที่โหดร้าย..คือการที่เราไม่มีโอกาสแม้แต่จะ
บอกว่ารักเค้ามากมายแต่ไหน
ขอโทษที่เคยไม่สนใจ และที่ดื้อดึง
ขอโทษในสิ่งที่ทำให้เสียใจ
น้ำตาที่รินไหลมันแค่ทำให้ตาพร่ามน
มองไม่เห็นอะไร ๆ ที่ทำให้หวนนึกถึงความหลังที่เคยมีกัน
ร้องให้ลืมคิด...ร้องให้หลับไป
เราร้องไห้มากี่ปีแล้ว
และเราตระหนักรู้ว่าเราต้องทำในสิ่งที่ดีที่สุด
เพื่อคนทีเรารักก่อนจะสายเกินไป
ไม่มีวันพรุ่งนี้ให้แก้ตัว
แค่ทำวันนี้อย่างที่พูดได้ว่า
ถ้าเราจากกันฉันไม่เคยเสียใจ
ที่ได้รักเธอและได้ทำทุก ๆ วันเพื่อเธอ
และเชื่อเสมอว่า..แม้เราจากกัน
เธอและฉันจะอยู่ในใจของกันและกันตลอดไป
มองดูเรายิ้ม มองดูเราหัวเราะ
เมื่อเราหลับตา.. -__-
เราจะอยู่เคียงข้างกันเสมอไป
รักค่ะ
No comments:
Post a Comment