ครึ่งดือนแล้วสินะ

วันนี้ไม่รู้จะเขียนอะไร
รู้สึกว่ามันเริ่มว่างเปล่าเข้าทุกที
ไม่ได้เสียใจ ไม่ได้โกรธขึ้ง
แต่กลับว่างเปล่า
จนไม่รู้ว่าจะคิดไร

ก็ดีนะ..ว่าง ๆ โล่ง ๆ
บางทีเราก็ต้องปล่อยให้ความทุกข์
อยู่ได้ด้วยตัวของมันเอง
ปล่อยให้มันดำเนินไป
โดยที่เรามองดูมัน ราวกับว่ามันไม่ใช่ความทุกข์ของเรา
แปลกที่จะคิดแบบนี้
แต่ก็ไม่ยากจนเกินไปที่จะลองปล่อยวาง
เรื่องบางเรื่อเสียบ้าง

เป้ที่แบกมา มันเริ่มจะหนักเกินกว่ากำลังของคน ๆ นึงจะเดินต่อไปไหว
บางทีเราก็แค่ลองวางมันลง
ทำเป็นไม่สนใจมัน
แล้วออกเดินทางต่อไป
ยังจุดหมายที่มี...