Monday, June 04, 2007

นี่แหละคือความเสียใจ

กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ร้องไห้มากที่สุดในรอบปีที่ผ่านมา
ไม่ได้เสียใจอะไรมากมายกับการทะเลาะที่เกิดขึ้น
หากแต่ปวดร้าวในใจ อย่างไม่อาจคาดหมาย
คนที่เห็นมาตั้งแต่เกิด คนที่แม่เรารักมากมาย
ทำร้ายฉันเหมือนกับหลาย ๆ ครั้งที่เค้าทำ
ตลอดมาที่เคยคิดว่าจะไม่เสียใจอีก
แต่เป็นแค่การคอยหลบหลีกที่จะไม่ปะทะ
เพื่อไม่ให้ร้าวรานใจ แล้วน้ำตาจะพาลไหลออกมา
ทำไมถึงไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย
นอกจากความรั้นที่ติดตัวกันมาแต่กำเนิด
คงไม่มีอะไรที่เราจะต้องสมานมันอีกกับรอยแผลลึก ๆ นี้
นอกจากหยุดก่อมันแล้วเดินหลบมาเลียแผลใจเงียบ ๆ

"นี่แหละคือความเสียใจ ความเสียใจมันเป็นแบบนี้
จำซะใหม่..." บทเพลงความเสียใจของโปเตโต้ที่วันนี้เพิ่งอ่านที่มา

ถึงเข้าใจว่าความเจ็บปวดแบบนี้มันเป็นไง

อยากออกจากบ้านเป็นรอบที่พัน อย่างหลีกเลี่ยวความรู้สึกนี้ไม่พ้น
แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

No comments: