ความเปราะบาง...ต่อความเจ็บปวด

ความทรงจำเก่า
บางทีมันก็เหมือนรอยแผลเป็น ที่ยังหลงเหลือ
มีไว้เพียงแค่ได้มองเห็น
และระลึก รู้สึกว่า มันคงจะเจ็บปวดมากมายเพียงใด
แต่วันนี้เวลากลับไปลองสัมผัส แตะแตะดู มันก็ไม่รู้สึกเจ็บอะไรอีกแล้ว

ตอนที่เรื่องราวยังสดใหม่ เหมือนตอนที่มันยังเป็นแผลสด
เจ็บปวดอย่าบอกใคร
รู้สึกเหมือนว่าจะทนไม่ไหว ราวกับวิญญาณจะหลุดออกจากร่าง
เหมือนกำลังจะตาย หายใจระรวย หัวใจเต้นเบา จนเกือบจะหยุดเต้น
ทรมาน อย่าบอกใคร
แต่พอเรายอมอยู่กับมัน ทำชีวิตอย่างเปราะบาง
ยอมแพ้ ยอมจำนนต่อความเจ็บปวดนั้น
ตั้งใจว่า หากเราทนเรื่องนี้ไม่ได้แล้วก็ขอให้ตายๆ ไปซะ
ยอมแล้ว ไม่อยู่ก็ได้....

เวลาเราเดินไปบนความเจ็บปวด อย่างไม่หลีกหนี
แม้ท้อแท้ ยอมแพ้ จนไร้แม้ความอยากที่จะยื้อความเป็นตัวตนเอาไว้
ก็พบว่าสักพักมันก็ยังคงอยู่ สลับไปมากับการจากไป
จนในที่สุดเรื่องนั้นก็เปลี่ยนจากแผลสดกลับกลาย
เป็นเพียงรอยแผลเป็นอย่างเช่น ความทรงจำเก่าเก่าเท่านั้น

ตอนนี้เห็นแล้วก็ยังยิ้มยิ้มได้
แม้ตอนที่เกิดเรื่องจะคิดว่าช่างใหญ่โตอะไรเช่นนี้
ตอนนี้มันไม่ทำให้เราเจ็บอีกแล้ว
แม้จะลองพยายามแคะแกะเกามันเท่าไร
ก็ไม่ได้สะเทือนใจอีกต่อไป

ไม่ง่ายที่จะผ่าน
แต่บางทีการรู้จักปล่อยให้ตัวเองเปราะบาง
การปล่อยให้ตัวเองพ่ายแพ้ ไม่เหลืออะไร
แม้แต่ตัวตน
ก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป ลองดูสิ