เป็นอาการเตือนมาระยะหนึ่ง มีอะไรผิดปกติในกายนี้
ที่อาจมาจากใจของฉัน
ความเศร้าบางอย่างที่บอกไม่ถูก
แต่พอเห็น พอฟัง พอรับรู้แล้วมันเศร้า
เราตัดสินกันเองมากมายขนาดนี้
ในขณะเดียวกันเราก็ถูกผู้อื่นตัดสินไปด้วย
จนในที่สุดแล้วทุกคน
จึงอยู่ท่ามกลางความโดดเดี่ยวเพียงเดียวดาย
เพราะเราไม่อาจจะเชื่อใจใครได้เลย
เราไม่รู้ว่าใครเป็นพวกเรา
เพราะเราได้แบ่งพวกออกจากกันแล้ว
เคยคิดว่าเป็นเพื่อนกันหมด ไม่มีใครพวกใคร มันคงดี
ฮาเฮและในท้ายที่สุด เราก็ไม่ต้องเรียนรู้ที่จะไว้วางใจ
เพราะเราสามารถไว้ใจใครๆ ก็ได้ เท่าเทียมกันทั้งหมด
ปวด เป็นพักๆ ไม่หนักมากแต่ว่าทรมาน
รำคาญ..เหนื่อย ท้อ
เหมือนจะดำรงตนอยู่ไม่ได้
ความกลัวก็เข้าคุกคามทันที กลัวว่าจะช่วยตัวเองไม่ได้
ภาวนากับการฝังเข็ม
จำสภาวะนี้ไม่ได้ เพราะมันนานมากแล้ว
แต่พอเห็นและรู้ว่าเข็มกำลังจะผ่านเข้าร่าง
ความกลัวจนทุกส่วนเกร็งก็เข้าครอบงำ
ตัวชาไปหมด รับรู้ถึงกระแสต่างๆ
ในเส้นที่วิ่งไปรอบๆ ร่างกาย
เหมือนกระแสไฟฟ้า วิ่งจากซ้ายไปขวา
และกระตุกๆ บางจุด
ความเจ็บ ปวด แบบ หนักๆ หน่วงๆ
แผ่ไปทั่วร่าง รู้สึกว่าทุกส่วนชา
สักพักผิวหนังก็เย็นเฉียบ
จากการที่เราแทบไม่กล้าขยับเลย
ความเจ็บปวด
ความทุกข์ ทรมานที่เราไม่สามารถขยับร่างกายได้
ปวดหนักๆ ทุกครั้งที่พยายามจะขยับตัว
ความกลัวก็เลยรุมเร้า
กลัวจะเจ็บมากไปกว่านี้
กลัวจะขยับตัวไม้ได้อีก
เวลาที่เราถูกขังอยู่ในร่างกายที่ขยับไม่ได้
มันทรมานเช่นนี้เอง
ปวดหนักๆ สลับกับหายปวดบ้าง
เป็นครั้งคราว มันราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ใจจดจ่อกับอนาคตอยากให้เสียงสัญญาณเครื่องไฟร้องเตือน
ว่าหมดเวลา ก็เลยยิ่งทรมานไปกันใหญ่
กลับมาอยู่กับลมหายใจ
เข้าๆ ออก ๆ ไปเรื่อยๆ ใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
ไม่จดจ่อความเจ็บและความทรมาน
และการรอคอยอนาคตที่เข็มจะออกไปจากร่าง
ฉันจะได้ยืดแขนขาสุดเหวี่ยง
และลุกขึ้นอออกวิ่งไป
รู้สึกถึงเส้นในร่างกายของตัวเอง
ที่พาดผ่านไปรอบๆ ร่างกาย
เส้นที่มีชีวิตเป็นของมันเอง แยกส่วนกับร่างกายและจิตใจของฉัน
เต้นตุบๆ ไปทั่วร่างอย่างสนุกสนาน
ที่วันนี้ มันเป็นอิสระ
และฉันก็เห็นถึงความมีตัวตนของมันจริงๆ ซะที
ติ๊ดๆๆๆ ...
พยาบาลเดินเข้ามาเหมือนนางฟ้า
ดึงเข็มที่ตรึงฉันเอาไว้กับเตียงออกไป
รู้สึกวิญญาณตัวเองเข้าร่างกลับมา
อยากวิ่งหนีออกไปตอนนี้เลย
แต่ก็ย้งมึนงง อยู่มาก
ได้แต่ขยับแขนขาที่ชาให้มีเรื่ยวแรง
ฉ้นยังมีชีวิต หัวใจก็ยังเต้นอยู่
แม้ไม่แข็งแรง
แต่ก็ได้ยินเสียงยินดีของพวกมัน
ตุ๊บๆ ๆๆ
อย่างน้อยฉันยังมีเพื่อนแท้
ที่ยังร่วมเจ็บปวดไปด้วยกัน
เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น
3 comments:
ศึกนี้ นักรบกล้าหาญมาก
ยืนหยัดสู้เพียงเดียวดาย
สู้กับตัวเอง
สู้กับความคิด
สู้กับความกลัวในความคิด
ไม่ท้อ
ไม่ถอย
ไม่มีชนะ
ไม่มีแพ้
มีแต่เพื่อนแท้
ตุเลงปุเลง
ได้เวลาขอบคุณเส้นตึบๆที่ไหลเวียนในร่างกายของเรา
หัวใจที่ทำหน้าที่ของมันไม่มีบกพร่อง
เราไม่โดดเดี่ยวหรอก มีหัวใจเป็นเพื่อนยังไงล่ะ
แปลว่ามี ฮีลลิ่ง เดอะ ฮาร์ด (๒) เหรอ
ไม่ใช่หนังไตรภาคนะ
Post a Comment