my practice (1)

การฝึกปฏิบัติในช่วงนี้ ถือว่าได้ทำมากกว่าปกติ
ในรูปแบบที่เรียกว่าอะไรไม่ทราบ
ได้มีโอกาสไปกราบพระอาจารย์มนตรี ที่สวนพุทธธรรมวัดป่าละอู

เป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะตอนที่ถูกบอกว่าระวัง...
ทำให้เกิดการระวังโดยเฉพาะจิต ที่ประคองตัวประคองจิตเป็นคน ที่เราเรียกว่าคนดี
โดยการตัดสินคนอื่นมากมายว่าไม่ดี

และในตอนนั้นเอง รู้สึกว่า เรากำลังตัดสินคนอื่นด้วย ความคิด ของเรา
จบกัน...มันไม่ได้เป็นการปฏิบัติสักนิด เป็นแค่การสร้างความคิดให้ค่าตัดสินคนอื่น

ได้สติ กับคำสอนพระอาจารย์ที่จับใจความไม่ได้ รู้เพียงแต่เรารู้สึกเป็นบางครั้งว่า
กำลังส่งจิตไปฟัง ไปหาพระอาจารย์แล้วกลับมาที่เรา
คิด..คิด..มีความเห็น..และกำลังจะตัดสิน โชะ..เห็นมันก็หยุด
เกิด loop ใหม่ วนไปมา วนไปมา

ความรู้สึก สว่างๆ เป็นบางครั้ง ตื่นๆ ไม่ง่วงนอน
alert จิตตั้งมั่น เห็นความคิดไปๆมาๆ หลายครั้งที่แอบตัดสินคนข้างๆ
และหลายครั้งที่เห็นมันก่อน เห็นตัวเอง งงๆ สงสัย หลายครั้ง แต่มันยังไม่ไปถึงไหน

ในหนังสือบอกให้แปะป้ายว่าความคิด แล้วมันจะหายไป ลองทำดูตลอดเวลา

ครั้งที่แย่ คือเริ่มคิดอะไรแผลงๆ ตามปกติ จบกัน ความคิดนั้นพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
วิ่งตามเท่าไรก็ไม่ทัน เกิดความท้อแท้ เศร้าใจมาก เป็นเพราะเวลาที่เราชอบคิดเราก็ปรุงมันอย่างสนุกสนาน
เป็นสอ่งที่ทำจนชำนาญ การหยุดจึงยากกว่าการรปรุง

สำนึก สักพักมันก็หายไป หยุดการปรุงนั้น แอบรู้สึกขยาดเจ้าความคิด ร้ายๆ บ้าๆ บอๆ ไป
enjoy my loop จนหลวงพ่อสอนเสร็จ ออกมาก็ตื่นๆ แต่จำไรไม่ค่อยได้
รู้สึกแต่ว่าโดน(โดนไรหว่า) 555