จนไม่รู้ว่าสงสัยอะไรแล้ว
ตามเรื่องตรงหน้าไปเรื่อยๆ ทำงานที่มีอยู่ไปทีละ(หลายๆ )อัน
อย่างไร้ทิศทางไร้แผนการณ์
ไม่รู้ว่าอะไร ควร ไม่ควร ทำแล้วดี ไม่ดี
ก็ทำไปหมด ทำเท่าที่ร่างกายเราขยับ ใจพาไป
หัวพาไปไกล และไวที่สุด เยอะแยะจนเหนื่อยหมดแรง
ไม่อยากแม้แต่ขยับตัว
ไม่อยากทำไรทั้งนั้น ไม่ขยัน ไม่ืำทำไร
กลัว กลัวโดนด่า แต่ก็ไม่ลุกขึ้นทำไร
แล้วไง แค่คนอื่นด่า กลัวไปทำไม
กลัวความคาดหวังที่เขามีต่อเรา
เราก็ไม่ได้ดีเด่ไรซักหน่อย จะกลัวไปทำไม
เหลวไหล ไร้สาระ ไปวันๆ ป่วยๆ เปื่อยๆ เรื้อนๆ
ได้แค่นี้ ก็แค่นั้น จะแค่ไหนกัน
ทำงาน หาเงิน ใช้เงิน ไปวันๆ เท่านี้แหละ ตอนนี้
คำถามที่อยากรู้ว่าเราเป็นใครกันแน่นั้นก็แทบไม่มีความหมายอะไรเลย
No comments:
Post a Comment