คำถามในช่วงนี้..ที่ผ่านมา

เมื่อหลายวันก่อนที่ได้ดูละครเรื่อง Mr.Wing ที่งานประชุมวิชาการ

และคำถามที่ว่าอะไรคือคุณค่าในชีวิตของเรา

จากนั้นก็มาต่อที่ NVC ของนภา เรียนรู้มากมายเช่นกัน

เพราะก่ิอนหน้านั้นก็ได้ไปลองทำคนเดียวเป็นครั้งแรก ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นอย่างเยอะ

ได้ลองถามหาความต้องการหลักของตัวเอง

ที่จริงๆ เราก็ไม่ชัด พอไม่ชัดมันก็สะเปะสะปะ

แต่ตอนนี้เราอยู่กับความไม่ชัดได้อย่างไม่เดือดร้อนรำคาญ

ยกเว้นเวลาที่มีคนอื่นมาพยายามถามหาความชัดเจนจากเรื่องไม่ชัดเจนของเรา

ก็เหมือนกับว่าจู่ๆ ก็มีปีกงอกขึ้นที่กลางหลัง แล้วเราควรทำไง

ฮ่าๆๆๆ

อีกไม่กี่วันจะเข้าป่าเพื่อไปนิเวศน์ภาวนา

สิ่งแรกที่รู้สึกคือ ความกลัว ที่เข้ามาปะทะเราอย่างแรง

เราต้องอยู่คนเดียวมในป่า ๑ วัน ๒ คืน โดยไม่กินอะไรเลย

สำหรับคนอื่นอาจไม่ยากเย็นสำหรับเรามันช่างน่าสะพรึงกลัว

และย้อนมาถึงคำถามที่ได้มาจากอบรมกระบวนกรนพลักษณ์ที่ว่า

"แล้วเรากลัวไรวะ ความไม่มั่นคง ความไม่ชัดเจน ความไม่รู้ สุดท้ายก็กลัวตัวกลัวนี่ล่ะ"

และที่ได้จากอบรมจิตตศิลป์คือ

กลัวที่จะต้องอ่อนโยนกับตัวเอง และแสดงไอ้ตัวอ่อนๆ นี้ให้คนอื่นเห็นอีกนั่นเอง

ก่อนหน้านี้พยายามเตรียมข้าวของมากมายเพื่อที่จะสร้างความอุ่นใจ แต่ตอนนี้ไม่อยากคิดอะไรแล้ว

อยากออกไปที่หน้าผา และขอให้ตีนใครสักคนถีบเราลงไป

และจริงๆ ก็พบว่าทำยังไงก็ได้ให้เราตัดสินใจได้ว่า เราต้องโดดลงไปเอง

ช่วงนี้จึงมีหลายสิ่งเกิดขึ้นกับเรา

เราเดินเข้าไปขอโอบกอดคนหลายๆ คนที่เราไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะแสดงความรักด้วย

ตอนนี้อ้อมกอดเป็นสิ่งเดียวที่แทนคำพูดต่างๆ ของเราได้

และดูจะมากกมายกว่าคำพูดใดๆ ทั้งหมดในตอนนี้

อ่า... ชีวิตไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากนัก และมันทำให้เราหลั่งน้ำตาแห่งความตื้นตันได้ตลอดเวลาเลย ฮ๋าๆๆ