อ่อนไหว และเปราะบาง

สิ่งที่ค้นพบหลังจากการเรียนจิตตปัญญามานี้

คือ ความอ่อนไหวในตนเอง

แต่กอ่นเราก็รู้ว่าเราอ่อนไหว

แต่เดี๋ยวนี้ข้างในมันช่างพริ้วไหว และเกินต้านทานต่อสิ่งต่างๆ

ชีวิตช่างเปราะบาง

เข้าใจคำว่าเปราะบางมากขึ้นเรื่อยๆ และยอมรับได้ที่มันเป็นอย่างนั้น

อย่าถามว่าฉันจะอยู่กับมันอย่างไร

เพราะฉันก็ยังคงใช้ชีวิตที่เปราะบางของฉันเข้าไปสัมผัสกับผู้คน

เจ็บปวด ร้องไห้ มีความสุข สนุกสนานไปกับทุกผู้คนที่ร่วมเดินทาง

และปล่อยวางเรื่องราวต่างๆ ได้อย่างพอดี

แต่เรื่องที่ผ่านมามันก็กระเทือนหัวใจดวงนี้เหลือเกิน

บางทีเหมือนว่าหัวใจมันจะรับไว้ไม่ไหว

หรือก็ปล่อยให้มันทะลุผ่านไปโดยไม่เอาอะไรไปต้านทานเอาไว้

หลายครั้งก็เหมือนว่าจะเอาชีวิตไม่รอด

แต่ก็พบว่าเรายังหายใจและยังมีชีวิต

แต่ก็รู้สึกว่า จะอ่อนไหว จะเปราะบางไปไหน

และก็เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบอะไรให้กับตัวเองอีกเช่นกัน