เป็นอะไรก็ได้

ยิ่งเศร้ามากเท่าไร บล๊อกก็ยิ่งขยับมากขึ้นเท่านั้น

นี่เป็นตรรกะที่มีมานาน เวลาเศร้าและไม่มีทางออก

ทางออกเดียวที่ไม่รบกวนใครๆ คือเข้ามาในโลกไซเบอร์ที่มีใครไม่รู้

ที่เรารู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้างเข้ามารับรู้เรื่องราวของเรา

โดยเขาจะเป็นคนเลือกเองว่าจะเข้ามารับรู้หรือไ่ม่

และเราก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครเข้ามารับฟังอะไรทั้งนั้น

ความสามารถในการรักษาความสัมพันธ์กับคนที่เรารักช่างต่ำ

แต่ความสามารถในการทำลายความสัมพันธ์มีสูง

ไม่ว่าเราจะพยายามมากมายแค่ไหน

ความสัมพันธ์ก็มีแต่จะขาดสะบั้นลงเท่านั้น

ไม่รู้ทำไม เราถึงรู้สึกกับตัวเองอย่างนี้ตลอดเวลา

ที่ผ่านมาเราคิดว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายที่ทำลายมัน

แต่ตอนนี้เรากลับคิดว่าความรู้สึกล้วนเป็นของเรา

และเราก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบมัน

บางทีกการบอกใ้ห้อีกฝ่ายรับรู้สำหรับเรามันอาจจะกลายเป็นการโยนเอาความคาดหวัง

และโยนมันออกไปให้คนอื่นรับผิดชอบก็แค่นั้น

น้อยใจ และเศร้าจนบอกไม่ถูก

ความรักของเรามันไร้ค่าขนาดนี้เลยเหรอ

ขนาดที่ใครๆ ก็พาลจะรังเกียจ

และกลัวที่จะรับมันเอาไว้

ทำงานไปร้องไห้ไปมันไม่สนุกเลย

แต่เราก็มีพื้นที่สำหรับความรู้สึกเสมอ

แม้มันจะทุลักทุเลมากมายแค่ไหนก็ตาม

ฉันพร้อมจะให้ตัวเองรู้สึกอะไรก็ได้

พร้อมจะรับตัวเองให้เป็นแบบไหนก็ได้

ไม่ต้องร่าเริงตลอดเวลาก็ได้

ไม่ต้องหัวเราะให้ใครๆ เห็นก็ได้

ก็จริงๆ ฉนเป็ฯคนยังไงก็อย่างนั้น

ไม่ขำก็ไม่เป็นไร ไม่ตลกก็ไม่เป็นไร

ร้องไห้เป็น หัวเราะได้

แค่อยากจะตะโกนได้ดังๆ ร้องเพลงมันไปทั้งวัน

ก็แค่เป็นคน ก็มีหัวใจ