..กลัว..

ฉันพบว่าตัวเองไม่กล้าร้องไห้ให้ใครเห็น

แต่ก่อนคิดว่ากลัวคนที่เรารักจะเป็นห่วง

แต่จริงๆ แล้วมันคงเป็นเพราะ

หากว่าเขาเห็นแล้วเขาก็ยังคงทิ้งไป

ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

มันคงทนไม่ไหว

ดังนั้นฉันจึงเลือกที่จะไม่ร้องไห้

เลือกที่จะไม่บอกว่าตัวเองเหงา

และเลือกว่าฉันอยู่คนเดียวได้และไม่ต้องการใคร

จึงพบว่าตัวเองถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลังเสมอ

และไม่พร้อมที่จะยอมรับใครเข้ามาได้อีก

ไม่เคยไว้ใจใครได้อีก

เพราะไม่ว่าฉันจะร้องไห้ หรืออ้อนวอนแค่ไหน

เขาคนนั้นก็จะต้องไปอยู่ดี

และเชื่อว่าฉันจะอยู่ได้

แล้วฉันจะบอกไปทำไม จะร้องไปทำไม

สุดท้ายคือ ฉันต้องอยู่คนเดียว

เพราะว่าฉันอยู่ได้

แต่คนอื่นอยู่ไม่ได้ และต้องการใครสักคน

แต่ฉันนั้นอยู่ได้

และไม่ต้องการใครเลย...

วนไปวนมา ก็กลายเป็นว่า

อยู่คนเดียวเหอะ ไม่เหงา ไม่ต้องการใคร

ไม่ว่าจะนานแค่ไหน

ความกลัวนี้ ก็ยังตามหลอกหลอน

ฉันกลัวคนที่ฉันรักจะจากฉันไป

และเลือกที่จะจากฉันไป

เพราะเขาเชื่อว่าฉันไม่ได้ต้องการเขา และฉันก็อยู่ด้วยตัวของฉันเองได้

แล้วความจริงทำไม อยากมีเพื่อน

อยากมีคนอยู่ด้วย แต่ไม่กล้าแม้แต่จะหวัง

รู้สึกว่าก็เข้าใจสิ คิดสิ ว่าเขามีเหตุผล เขาก็ต้องไปบลาๆๆ

แล้วไงรู้สึก รู้สึกว่า น้อยใจ น้อยใจ มากขึ้นเรื่อยๆ

ทุกอย่างดูเหมือนตรงกันข้าม

ยิ่งอยากได้ก็ยิ่งผลักมันออกไป

ยิ่งอยากมีเพื่อนก็ยิ่งไม่ต้องการใคร

ยิ่งเหงาก็ยิ่งอยากอยู่คนเดียว...

ไม่อยากคิดและไม่อยากรู้สึก