บันทึกประจำวันช่วงนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องของความรู้สึก

หนีไม่พ้นเรื่องของหัวใจ เพิ่งรู้ว่าตัวเองแคร์ความจริงในรูปแบบที่จับต้องได้มาก

ความสัมพันธ์จึงเป็นเสมือนพื้นที่อันตรายที่ต้องให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

ทั้งที่หวาดกลัวมาก แต่ลึกๆ แล้วก็เชื่อว่ามันมีค่า และมีความสัมพันธ์

กับการดำเนินชีวิตของเราเป็นอย่างมาก

หากความสัมพันธ์ไม่ดี หรือเราเกลียดกัน โลกก็จะยิ่งคุกคามเรามากขึ้น

บางครั้งเราจึงปรารถนาให้โลกนี้มีความรัก

แต่น่าแปลกที่เราไม่ได้ต้องการให้ทุกคนรักกัน

เรากลับให้ความสำคัญกับความรักของคนที่เป็นเฉพาะเจาะจางลงไปอีก

คือ คนพิเศษ คนเพียงบางคนเท่านั้นที่เราต้องการ

คนที่เราได้ทดสอบมาแล้วเป็นเวลานานว่า สามารถให้ความไว้วางใจได้

เราจึงจะให้้ซึ่งความจงรักภักดี

มันยิ่งใหญ่มากทีเดียว ไม่ว่าเราจะทำอะไรเราก็ห่วงงานของเขา เรืื่องของเขา

มากกว่าของเราด้วยซ้ำไป เราอาจไม่เคยอยากทำอะไรไรที่เหมือนกันเลย

แต่เพียงเพราะเขาเหล่านั้นสำคัญ ทุกสิ่งก็ดูจะต้องได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเรา

ทั้งเรื่องงาน และความรู้สึกเราใส่ใจไปเสียทั้งนั้น

ไม่อยากให้เขาได้รับความกระทบกระเทือนใดๆ เลย

โดยลึกๆ แล้วยัีงคงหวังว่า เราจะต้องเข้าใจว่าเขามีทางของเขา

และเขาก็อาจจะจากเราไปในสักวันหนึ่ง

และนั่น จริงๆ เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับเรานะ

เพราะว่าในขณะที่เราจงรักภักดีไม่ยอมทิ้งเขาไปไหน

เราเองก็คงต้องการให้เขาทำแบบนั้นกับเรา แต่ลึกๆ เรากลับ

พยายามทำให้ตัวเองอย่าหวัง และอย่าวางใจจนเกินไป

เพราะว่ามันจะเจ็บ มันจะทนไม่ได้ ใจมันจะไม่ยอม

โอ้..ใจหนอใจ ทำไม ทำตามความรู้สึกไม่ได้นะ

ทำไมต้องทำให้ตัวเองมันยากลำบากขนาดนั้น

เพราะฉันรู้ว่าฉันอยู่ไม่ได้หากปราศจากเขา ฉันจึงไม่อาจยอมให้เขาต้องถูกกระทบกระเทือน