ทำให้หวนกลับไปเหตุการณ์เมื่อ 6-7 ปี ก่อน
ตอนนั้นก็คงใกล้ๆ แบบนี้
มันมีความผิดหวังบางอย่างที่ครุกรุ่นรำไร
คงมากอยู่เหมือนกันจึงส่งผลกระทบ
การที่ไม่ได้เป็นไปตามที่คาดหมายมันคงรุนแรง
และเราก็รับไม่ใคร่จะได้นัก
เพราะรู้สึกว่าหลายปีมานี้ไม่ค่อยได้เปิดรับใคร จึงมิได้มีความคาดหวังอะไร
แต่พอเปิดรับก็พบว่าตนเองมีความคาดหวังสูง
การมีใครสักคน หรือความสัมพันธ์ในเชิงครอบครัวของเรา
มันคงถูกทำลายลงไปไปนานแล้ว
ตอนนี้มันจึงกระทบกระเทือนความหมายใดๆ ภายในใจ
พอรู้ว่าต้องการอะไรชัดๆ เรื่องที่มามันก็ชัดมากๆ
ชีวิตก็ไม่อาจทำตัวเบลอได้เหมือนก่อน แต่ไม่ยอมรับสินะ
จึงเกิดอาการทะเลาะกับตัวเองอยู่แบบนี้
อาการที่คนอื่นเข้ามามีอิทธิพลในชีวิตมากมายจนเกินไป
ไม่แน่ใจตัวเองว่า ฉํนไม่ปรารถนาให้ใครเข้ามายุ่ง
หรือฉันปรารถนาให้ใครๆ ก็ตามเข้ามาให้อบอุ่น
ยากเหมือนกัน กับการเปิดพื้นที่สำหรับการเป็นอะไรใหม่ๆ
ที่ตัวเองไม่คุ้นเคย ยากที่ต้องมองโลกในแง่ดี
อยากที่ต้องรักตัวเองให้มากพอ ยากที่ต้องเป็นกำลังใจให้ใครๆ
และยากเวลาที่ไม่ได้อยากทำร้ายใคร แต่อะไรๆ มันก็พุ่งออกไปเอง
จริงๆ การเดินไม่ตกร่องนี่มันยากมากนะ
ข้างในมันต้องใช้แรงแห่งการก้าวข้ามมหาศาล
ง่ายดีถ้าหากอยากลื่นไถลลงหลุมเดิม และเมามันอยู่ในนั้น
ฉันหวังว่าันจะอดทนมากพอที่จะหมุนวงล้อแห่งการเปลี่ยนแปลงต่อไป
ไม่ใช่เพื่อให้ฉันเป็นอะไร แต่เพื่อให้ฉันพบทางเลือกใหม่ๆ
ทางเลืแกท่ฉันพอจะมองเห็นและเป็นผู้เลือก และรับผิดชอบมัน อย่างเต็มภาคภูมิ
No comments:
Post a Comment