ความรู้สึกโดดเดี่ยวในจักรวาล

เมื่อไรก็ตามที่เราไม่สามารถเชื่อมต่อตนเองกับธรรมชาติได้

เมื่อนั้นเรายิ่งรู้สึกโดดเดี่ยว

ฉันเพิ่งเข้าใจ เวลาความรู้สึกเหงาและว้าเหว่เข้ามาเยี่ยมเยือน

มักพบว่าเป็นช่วงที่ตนเองเชื่อมต่อกัีบใครไม่ได้เลย

เมื่อไม่พบความสัมพันธ์และการเชื่อมโยงถึงกัน

ไม่ว่าจะระหว่างคน สัตว์ หรือสิ่งของ หรืออาจเรียกมันว่า

จิตวิญญาณของอะไรสักอย่าง

จะยังความรู้สึกว่างเปล่า และโดดเดี่ยวมาให้

พอมันโดดเดี่ยวบางทีมันก็แปรเป็นความเกรี้ยวกราดและความโกรธ

ทั้งต่อสิ่งอื่น ผู้อืน ต่อโลก และกลับมาทุ่มโทษตนเอง

แต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่เคยทำให้อะไรๆ ดีขึ้น

มันกลับทำให้เรายิ่งโดดเดี่ยว ยิ่งเราโทษ

เรายิ่งโดดเดี่ยว และยิ่งเหงา

ความรู้สึกโดดเดี่ยวจึงเกิดจากการตัดขาด

ดังนั้นเราจึงหาทางเชื่อมโยงนั่นไม่ใช่การออกไปหาใครต่อใคร

แต่ย้อนกลับเข้าไปค้นหาความหมายและที่มาภายในตัว

เมื่อเราพบความหมายและคุณค่าภายในของเรา

เราจะรู้ว่าเราเชื่อมโยงอย่างไรกับโลกนี้ กับคนอื่น

เราจะรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน และอยู่อย่างไร

เรารู้ว่าเราจะไปไหน และจะทำอะไร

เราก็จะไม่โดดเดี่ยวและเหงาอีกต่อไป