ตอนที่ 1

เขียนอะไรไม่ได้ก็ Reflect สิ่งที่เราได้ไปเจอ

และมันทำให้เรารู้สึก และเราก็อยากจะทำงานกับมันต่อ

มันไม่ใช่การทำงานในเรือนจำครั้งแรก

แต่เป็นเรื่องที่เราสะเทือนใจ

เมื่อเราก้าวเข้าไปในเรือนจำ(แห่งหนึ่ง)

และพบว่าเราสามรถมองออกไปและสามารถเห็นอาณาเขตทั้งหมดของที่นี่

ใช่มันไม่กว่้างมากนัก ในความรู้สึกของเราคือ

มันแคบมาก เราสงสัยถามคุณป้าคนนึงในนั้นว่า

พวกเราอยู่กันที่นี่ก็คน ป้าว่า "พันกว่า"

หลังจากมองดูจนทั่ว

และเขียนแผนผังคร่าวๆ เืพื่อให้พอเห็นภาพที่นี่

มันแคบมากเกินว่าที่เราจะคิดได้ ถ้าเทียบกับผู้คนที่ต้องอยู่ในนี้

กิจกรรมทั้งหมดที่น่าจะมีและคิดว่าควรจะทำได้

ก็เลยรู้สึกว่าสถานที่น่าจะเป็นปัญหาอุปสรรค

ใช่เราโกรธ

กลับมาและคิดว่ามีใครในโลกบ้างที่ควรอยู่ในคุก

พี่ๆ ทั้งหลายสัมผัสกับเราอย่างสนิทแนบแน่น

การสัมผัสการกอดเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ

แม้จากคนแปลกหน้า

ฉันเริ่มเชื่อความคิดเห็นนี้ของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ

และเริ่มสัมผัสได้ว่าภายในใจมนุษย์นั้นอ่อนโยน

จนบางทีเขาก็กลัวว่ามันจะแตกหักเสียหาย

เราต้องพยายามกล้าแข็ง เบ่งมันเอาไว้

เพื่อให้ตัวเองอยู่รอด หรือไม่ก็ยอมจนสุดเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด

ตอนนี้เรายังวิ่งไปไม่ถึงที่ใหม่

ไม่เคยเลือกทางอื่นได้นอกจากสองทางนี้หรือ

มนุษย์มีความกรุณาเป็นพื้นฐาน ผ่านทางรอยยิ้มเท่านั้น

เราก็พบกันได้ แค่สัมผัสก็รู้ว่าทุกคนต้องการความรัก

ภาพวาดที่วาดด้วยหัวใจที่เบิกบาน เพราะยังหวังจะเห็นโลกข้างนอก

ที่เบิกบานเหมือนโลกภายใน

แล้วจริงๆ ควรมีใครที่ต้องอยู่ในคุกนี้หรือ

คำถามนี้ยังเป็นสิ่งที่เราต้องหาคำตอบมาอธิบาย ต่้อโลกของฉันต่อไป