ร้องไห้ อ่อนแอ ขี้แพ้ เหวี่ยงๆ วีนๆ
แต่ว่าเอาเข้าจริงก็ทำเกือบตรงข้าม
เฉยๆ ไม่แคร์ ไม่รู้สึกไรเลย
ไม่เจ็บ และไม่ปวด
ยังคงเป็นประเด็นเดิมๆ เมื่อเราแข็งแรง และพร้อมจะอยู่คนเดียวได้
ดังนั้น ...เราจะต้องอยู่คนเดียว
และต้องอยู่ให้ได้
เมื่อเป็นเช่นนี้
ฉํนยังมีอะไรจะพูดอีก....
ผ่านไป 15 ปี สิ่งที่อยากพูดก็ยังคงเป็นถ้อยคำข้างในที่ดังกังวาล
และไม่มีโอกาสจะเ่อ่ยออกไป
วันนั้น..บอกว่า.. เราอยู่ได้
ถ้าวันนี้พูดได้อีกครั้งจะบอกว่า
โปรดอยู่ข้างๆ กันได้ไหม
ไม่ว่าฉันจะงี่เง่าอย่างไร
ไม่ว่าจะเข้มแข็งอย่างไร
อย่าปล่อยฉันไ้ว้แบบนี้...
บ้าน...
มันอ้างว้างเกินไป
ค่ำคืนก็ช่างยาวนาน
ฉันยังคงคิดถึงเธอ และ
เฝ้ารอคอยให้วันเวลาย้อนกลับมา
และฉันจะบอกเธอว่าอย่าจากฉันไป
No comments:
Post a Comment