เพราะเธอมีอยู่จริง

เริ่มรู้สึกตัวมากขึ้น

เมื่อความรู้สึกมันชัดเจน ตัวเองก็เอาเหตุผลมาตอบๆ

จนบางทีความดีก็ทำให้เจ็บปวด

เราไม่อยากทำร้ายคนอื่น

ทำไมความกลัวนี้จึงรุนแรงมากกว่าความรู้สึกรักที่มี

เรากลัวตัวเอง กลัวความรู้สึก

มันจัดการไม่ได้ และไม่เคยจัดการได้หรอก

นานมาแล้ว นานมากที่จะรู้ว่าตัวเองเป็นคนแบบนี้

รู้สึกก็บอกว่าเปล่า

คิดถึงก็เฉไฉไปทางอื่น

เอาความขำ เอาความปากไม่ดีมากลบเกลื่อนๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่า

เอาจริงๆ ชีวิตก็ซับซ้อนมากพออยู่แล้ว

อย่าเอาเหตุผลใดๆ มาหลอกความรู้สึกตัวเองอีกเลย

ถ้าจะรักและมันก็ดูไม่มีเหตุผล

ก็เพราะว่าความรู้สึกมันไม่มีเหตุนั่นเอง

ความรัก..ก็เช่นกัน

บางทีแค่เห็นกันวันนั้น ก็รู้สึกแปลกๆ

รู้ว่ามีอะไรทีอยากได้ รู้ว่ามีอะไรที่เหมือนกัน

รู้ว่าชอบ รู้ว่าอยากคุย รู้่ว่าอยากรู้ว่าที่ตัวเองรู้สึกมันจริงไหม

พอมันจริงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เริ่มกลัวล่ะ

กลัวว่าจะยังไง จะทำไร ทำไงดี ใช่ ก็อยากรู้ เพราะอยากจัดการตัวเองได้

กลัวการที่เราจะไม่รู้ว่าจะจัดการตัวเองอย่างไร

จัดการความเศร้า ความเหงาของตัวเองอย่างไร

สูดหายใจลึกๆ มันกลับมาตกร่องเดิมทุกที

เรากลัวตัวเองเสียใจ มันกำลังวัดระหว่าง

จะทำเขาเสียใจ และกลัวตัวเองจะเสียใจ

แต่ทั้งหมดนั้นเราก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นไง

สุดท้ายมันจะไม่มีวันรู้จนกว่าจะถึงวันนั้น

เราเพียรพยายามหาคำตอบของอนาคต

ไม่อยู่กับเรื่องตรงหน้าสักนิด

ไม่อยู่กับคนตัวเป็นๆ ที่เราคิดว่าเหลือเชื่อมาก

ว่าจะมีคนแบบนี้ด้วย พูดไม่ออกว่าอะไรบ้างที่อยากได้

และพบว่าเขาก็มีทุกอย่างที่เรารู้ว่าเขามี

คิดถึงแม่มดของฉัน

เธอบอกให้ฉันกล้าหาญ

ไม่ว่ามันจะขลาดกลัว หมดหวังแค่ไหน

อย่าเดินย้อนกลับทางเก่า

ทางเก่าที่คุ้นเคย มันทำให้เรารู้สึกปลอดภัย

และง่ายต่อการกลับไปบนทางเดิม และทนกับความเจ็บปวดแบบเก่าๆ

และมันยิ่งทำให้เราหวาดกลัวมากขึ้น

ให้ฉันตั้งใจเดินออกไปบนหนทางใหม่ๆ

และส่งความปรารถนาออกไป

ให้ใครสักคนบนโลกนี้ทีฉันฝันถึงเอาไว้

ให้เราเดินทางมาพบกัน ในช่วงเวลาที่พอเหมาะพอดี

ให้ฉันรู้ว่าเป็นเขา ให้เรามองเห็นกัน

และฉันจะรู้ว่าเขามีอยู่จริงๆ ไม่ฝใช่แค่ในฝัน

จะมีอะไรดีไปกว่านี้

ต่อให้ต้องเสียใจ หรืออะไรจะเกิดขึ้น

วันนี้ฉันจะกล้าหาญ