การสร้างความเข้าใจต่อตนเองจึงมีความสำคัญอย่างมาก
ไม่งั้นก็การได้เล่า ทำให้เราชัดเจน
แต่ช่วงนี้การเล่าเรื่องบางเรื่องเป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวัง
ผลกระทบที่มีต่อหัวใจตัวเอง
เราพบว่าเราไม่ค่อยพร้อมจะเปิดหรอกเอาจริงๆ
พอเล่าๆ ไปทำไมมันรู้สึกเจ็บก็บอกไม่ถูก
หรือคงเป็นเพราะส่วนหนึ่งเรายังไม่สามารถรับเรื่องเหล่านั้นได้
ต้องรอคอยเวลาอีกสักหน่อย
หรือให้ความเข้าใจให้มากขึ้น
เวลาที่ความพลัดพรากเดินเข้ามาใกล้
เรารู้ว่าเราเสียใจและทนมันไ่ม่ได้
เรารู้ว่าโอกาสเพียงแค่น้อยนิดสำคัญแค่ไหน
เวลาที่เรารักใครสักคนมากๆ
เรามัวแต่อายบ้าง ไม่แน่ใจบ้าง เรื่องมาก และอะไรบลาๆ
โดยไม่ได้บอกคนที่เรารักไปว่า
เรารักเขามากแค่ไหน
และกับบางคน เราอาจจะไม่เคยมีโอกาสบอกเขาอีกแล้ว
ไม่ว่าจะอยากทำสิ่งนั้นมากแค่ไหน
อยากกอด อยากสัมผัส อยากใกล้ชิด และอยากบอกว่ารัก
ความเสียใจนี้ยาวนานเกินไป...
เจ็บปบวดเกินไป...
ฝังแน่นเกินไป
เมื่อเรารักใครสักคน
อย่าห่วงหรือรักตัวเอง กลัวตัวเองดูไม่ดี หรือความงี่เง่าของตัวเอง
ทำให้เราไม่มีแม้โอกาสได้พูดคำนั้น
ไม่มีโอกาสได้ใกล้ชัด ได้กอดเขา่เอาไว้แน่นๆ ได้บอกว่าเรารักเขา
มันไม่ได้เป็นแค่คำพูด ไม่ได้ไม่จริง
เพราะตอนที่เราพูดเราก็รู้สึกถึงมันได้จริงๆ
เรามักปล่อยให้ศีลธรรมและความดีงามบางอย่าง
ขีดเราเอาไว้หลังเส้นความเป็นมนุษย์
เราจะเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง
ที่รัก และเศร้า เหงา เหมือนๆ คนทั่วๆ ไป
No comments:
Post a Comment