อีกช่วงของการเขียนบล๊อกคือเวลาไม่สบาย

เป้นเวลาที่ได้ใคร่ครวญอยู่กับตัวเองมากที่สุดช่วงหนึ่ง

หลังๆ มานี้ไม่ต้องการไปหาหมอต้องการรักษาตัวเอง

เราเชื่อว่าเราสามารถดูแลตัวเองได้

ดังนั้นการสังเกตตัวเองเลยสำคัญ

ยิ่งเฉพาะเวลาไม่สบายเนี่ย ไวนักแล

ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ป่วยด้วยโรคประจำตัว

ที่คนทั่วไปเขาก็ไม่ค่อยเป็นกัน

คือเป็นหวัดในหู และทำให้หูชั้นกลางอัีกเสบ

สังเกตว่าโรคนี้สำหรับเราจะเป็นปีละครั้งเป็นอย่างน้อย

ช่วงเหนื่อยหรือเครียดมากๆ ร่างกายอ่อนแอ

ก็จัดไปสักครั้ง หรือช่วงอากาศเปลี่ยนเป็นฝนๆ ชื้นๆ

ครั้งนี้ไม่รู้ทำไมคงเป็นจากทั้งสองสาเหตุ

และทำให้เราค่อนข้างชะล่าใจว่าเราโปร

และชำนาญร่างกายเราดี มันคงทำไรเราไม่ได้

ก็ทำให้ปรากฏว่าชีวิตอ่ะเป็นเรื่องไม่รู้หรอก

ร่างกายที่เคยเป็นแบบนี้วันนี้อาจไม่เป็นแบบนั้น

ก็ทรมานกันไป เหมือนมีสัญญาณจากต่างดาวมารบกวนที่หูตลอดเวลา

และให้นึกถึงหงอคงเวลาที่ถูกสาดรัดหัวรัดเอา

ปวดประมาณว่าไม่ไหวแล้วโว๊ยย สลับไปมา กับเสียงจี๊ดๆ ให้รำคาญ

ที่สาหัสคือตอนกลางคืน ที่ทั้งเย็นทั้งชื้น ทั้งปวดตามมา

และง่วงก็ง่วง ทำให้หลับๆ ตื่นๆ ฝันเรื่องแปลกพิศดารตลอดเวลา

และก็ทำได้แค่ดิ้นบ้าง ร้องบ้าง ฟังเพลงบ้าง เปลี่ยนเป็นนั่ง

ลงไปเดิน ลงมานอน นอนหงาย นอนตะเแคง เล่นตุ๊กตา เล่นเกมไอพอด

และหลับไปเมือ่มันทนไม่ไหวจนเหนื่อย

ระลึกได้ว่าชีวิตคือความไม่รู้ เราต้องเผชิญหน้ากับมันอย่างสดใหม่

เรามิอาจเดาว่าเราทนได้ และมิอาจเดาว่าทนไม่ได้

ตื่นเต้นดี ท้่อบ้าง ฮึกเหิมบ้าง สลับกันไป

จำได้บ้างไม่ได้บ้าง ลัลลา

สุดท้ายก็ผ่านไป