มีน้องบ่นว่าบล๊อกนี้จิตตก

ถูกต้อง!! เวลาอารมณ์ดีดี จะได้มานั่งหน้าจอเหรอ

ก็ออกไปแรดๆ กับเพื่อนๆ อยู่น่ะสิ

ตอนที่อยู่หน้าบล๊อกคือตอนที่ไม่มีแก่ใจจะไปหาใครแล้ว

ไม่ได้บ่อยเท่าแต่ก่อนแต่รู้ว่าต้องการคุยกับอะไรบางอย่าง

สิ่งนั้นคือสมุดบันทึก ที่ได้นิสัยนี้มาจากการเรียนป.โท

บางทีเขียนจนเกิดการเรียนรู้และเลิกจิตตกไปก็มี

หรือบางทีก็มาเขียนในบล๊อกถ้าตอนนั้นสะดวกอยู่หน้าบล๊อก

เขียนไปเนี่ยก็ไม่คิดว่าจะมีคนอ่าน

เพราะก็เชื่อว่าความคิดเราสับสนมาก

เวลาเขียนเรื่องส่วนตัวยิ่งโคตรสับสน

และมันมีความที่ไม่ได้เขียนละเอียดอยู่เยอะมากอ่ะ

หรืออีกนัยยะหนึ่งก็คือเขียนหลบๆ ซ่อนๆ กันไป

เอาจริงๆ อ่านก็ไม่รู้หรอกว่าใคร หรือไม่มีใครอ่านหรอกจะหลบไม

ฮ่าา

ทั้งสองกรณีก็ไม่เคยทำให้เราเขียนอะไรออกมาได้ตรงๆ

สังเกตว่าแม้แต่ในสมุดบันทึก มันก็มีความกลัวแอบแฝง

ดังนั้นเรื่องบางเรื่องเราจึงเลือกให้เราเป็นคนเดียวเท่านั้นที่รู้

และมันอาจจะตายไปกับเราเลยก็ว่าได้

ช่วงที่เขียนบ่อยแสดงว่าอารมณ์เยอะ และไม่รู้จะบอกใคร

อยากเล่าให้เพื่อนๆ ฟังแต่ก็รู้สึกว่ามันจะทำให้เขารำคาญ

สุดท้ายก็เลือกอยู่เงียบๆ คนเดียว

เขียนบ้างบ่นบ้าง และมันจะหายไปก็ต่อเมื่อตัวเองได้ยิน

ว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นมันเป็นอย่างไร

หรือมีคนที่ฟังเราจริงๆ เรื่องนั้นจะจบลง

และเราไม่อาจอยากเล่าอะไรถึงมันอีก

ช่วงสองเดือนมานี้ได้เพื่อนใหม่ที่เราชอบเล่าเรื่องเราให้เขาฟัง

ไม่รู้ทำไมกล้าเล่า อันนี้ก็ตอบตัวเองไม่ได้

ไม่ได้เชื่อมั่นว่าเขาจะไม่เล่าต่อ

ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะเชื่อว่าเขาเป็นคนพิเศษ

หรือรู้สึกเอาเองก็ไม่แน่ใจ

เหมือนสถานการณ์มันพาไปนั่งๆ ทีไร เรื่องมันมาทุกที

และก็เลือกที่จะเล่าทุกทีไป เหอๆๆ

แต่สิ่งที่นึกในใจมาหลายครั้งช่วงสองสามปีมานี้

เราอยากมีครอบครัว คือคนที่เราไว้วางใจ

ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นความสัมพันธ์จะไม่หยุดลง

และถ้าเขาจะเกลียดเราก็ขอให้เขารู้เรื่องนี้จากเรา

และเขาจะเป็นคนสุดท้ายที่เราจะโกหก

หรือคือเราจะไม่มีทางโกหกเขา

และก็มีหลายๆ เรื่องที่เราจะไม่โกหกคนในครอบครัวของเรา

สองสามวันมานี้จิตตกอันเกิดจากความรู้สึกว่า

เฮ๊ย เขาเป็นไรเนี่ย เริ่มนอยกับความห่างไกล

ไมเงียบจัง หรือเราทำให้เขารำคาญ แงๆๆๆ

อะไรสารพัด แต่ก็กลัวเกินกว่าจะโทรไป

เพราะว่าถ้าโทรไปแล้วเขาไม่รับจะยิ่งนอยแดกกันไปใหญ่

ในที่สุดเราก็เืลือกใช้บริการเทพเจ้าของเรา

น้อง ต. นั่นเอง หลายครั้งเวลานอยก็ไปบ่นๆ กับน้อง ต.

ด้วยว่าน้องต. อยู่ใกล้ รู้เรื่องมาแต่ต้น และเรื่องแบบนี้เราว่าน้องเขารู้ดี

ฮ๋าา อันนี้ไม่รู้เขาจะว่าเปล่านะ

และคุยด้วยทีไร ก็มักจะทำให้เราหายนอยด้วยเกิดปรากฏการณ์ให้หายทุกครั้งไป

หรืออย่างน้อยน้องเขาก็ทำให้เราเห็นแง่ที่ต่างไปจากที่เราเห็น

ครั้งนี้ก็เช่นกันโทรหาขอไปบ่นหน่อยเหอะ

เรารู้ว่าเดี๋ยวเราจะบ่นและอธิบายและถอดบทเรียนตัวเองได้เสร็จสรรพ

ก็แค่อยากบ่นบ้าง ให้ได้ยินเสียงตัวเองบ้างจะได้

เห็นความคิด ความรู้สึกของตัวเอง เพิ่มมากขึ้น

ครั้งนี้น้องก็บอกว่าเดี๋ยวเขาก็ส่งอะไรกลับมา

และเป็นดังนั้นจริงๆ เขาโทรกลับมาแล้วเย้ๆ

ขอบคุณเทพแห่งความรักของเราที่ยังทำงาน

อย่างสม่ำเสมอ อิอิ

(เรื่องนี้ร่าเริงพอยังอ่ะ ฮ่าาา )

ไม่ได้แกล้งแค่อยากเขียนอะไรที่มันต่างออกไปบ้าง