รู้มาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่ค่อนข้างมีฐานะลำบาก

ติดจะยากจนอยู่เสมอๆ

แต่ดูเหมือนไม่ค่อยจะเจียม

ยังทำตัวตามสบายและไม่ค่อยสนใจชีวิตเท่าไร

ไมรู้ทำไมชอบอยู่บนความไม่มั่นคงตลอดเวลา

รู้แค่ว่าเวลาไม่สบายเนี่ยเริ่มงิด

ตรงที่จะต้องคิดดูดีดีว่าจะไปหาหมอไหม

ไปหาที่ใด อย่างไร เพื่อให้สามารถควบคุมเรื่องค่าใช้จ่ายได้

ที่ผ่านมาการไปหาหมอที่น่ากลัวที่สุดคือ

การต้องเข้าโรงพยาบาล

มันทั้งว้าเหว่ ทั้งทำให้รู้สึกถูกทอดทิ้ง

เราไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครนอกจากตัวเอง

และรวมไปถึงการที่ต้องรับผิดชอบค่ารักษาตัวอันโหดร้าย

มีแต่เรื่องที่ต้องทำงานใช้เงินค่ารักษาเสร็จแล้วก็เอาเงินมารักษาต่อ

ทำไปทำมาเราทำงานไปทำไมฟระเนี่ย โคตรเศร้าเลย

ชีวิตเก็บเงินทำไรไม่ได้สักอย่าง

เราคงเข้าใจคนยากไร้มาก เพราะเราเป็นคนยากไร้

บางทีก็ต้องทำร้ายตัวเองบ้างเพื่อให้อยู่รอดต่อไปได้ยาวขึ้น

โลกช่างโหดร้ายต่อเราเสมอ

ไม่เคยปล่อยให้เราอยู่สุขสบายได้นาน

ก็นำพาโรคต่างๆ มาให้ไม่เว้นแต่ละวัน

จนบางทีคิดว่าตัวเองไม่กลัวตาย เพราะเอาเข้าจริง

การอยู่บนโลกแบบไม่มีใครแบบนี้มันยากกว่าซะอีก

ไม่มีครอบครัวที่คอยดูแลกัน

และเราต้องอยู่รอดด้วยตัวเองให้ได้

และนี่ก็เป็นอีกครั้ง

เลือกที่จะรอไว้ก่อนไม่ไปหาหมอ

ด้วยหลายๆ เหตุผล โอเค เรากลัวหมอบอกว่าเป็นไรมาก และต่อด้วย

การเข้าโรงพยาบาล(ประสบการณ์อันเลวร้าย

ไม่เคยมีใครอยู่กับฉัน จนแล้วจนรอด พอกันที

ฉันจะไม่ยอมเข้าโรงพยาบาลอีกต่อไป)

และต้องบริหารการใช้เงิน ไม่อยากยืมเงินไม่อยากผ่อน

ค่ารักษาพยาบาลตัวเองอีกต่อไป

รู้ว่าตัวเองกลัวว่ามันจะเป็นมากเป็นหนัก

จะเสียหู เสียขา เสีย... สารพัด

แต่ให้ทำไงได้ ทางเลือกชีวิตคนจนๆ มันน้อยไปไหม

เอาเป็นว่าฉันเชื่อว่าฉันจะอยู่ให้รอดนะ

ด้วยตัวของตัวเอง

ฉันไม่อยากใหตัวเองอยู่บนความฝันลมๆ แล้งๆ ว่าจะรอด

แต่จริงๆ มันไม่รอดอ่ะ

จริงอยู่มันอาจจะอยู่ไม่ได้ดีมากนัก

แต่มันก็ดำเนินไปด้วยเงื่อนไขที่เราทำได้

ถ้าจะแย่ เดี้ยง พิการบางส่วน มีร่างกายที่ใช้การได้บ้างไม่ได้บ้าง

ก็ขอบคุณที่มันได้เท่านี้แหละ

ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายตัวเอง แต่ไม่รู้ต้องทำไง

เราเลี้ยงตัวเราเองได้เท่านี้แหละ

และคงเลี้ยงดูคนอื่นไม่ได้ด้วย

กลับมาที่ประโยคยอดฮิตตลอดชีวิตตัวเอง

เกิดมาคนเดียวก็คงจากไปโดยลำพังเช่นกัน

ความเศร้าทำให้เราเข้าใจผู้อื่่นมากขึ้น

และโกรธกันได้น้อยลง รักได้มากขึ้น