คงเหนื่อยเกินไป

เหนื่อยกับอะไรหลายๆ อย่างในชีวิต

ที่มันไม่เคยเป็นรูปเป็นร่าง

เบื่อที่ตัวเองไม่มีอนาคต

มองไม่เห็นภาพในฝัน

มองออกไปไม่เห็นอะไรเลย

ไม่มีเรี่ยงแรง

ฉันมีความสุขหรือเปล่านะ

ไม่รู้แม้แต่ว่าตัวเองรู้สึกยังไง

ไม่อยากทำไรเลย

ไม่มีความรู้สึก

และไม่มีความรัก เหลืออยู่

เขียนมาถึงตรงนี้ก็น้ำตาไหล

ความรักหายไปไหนนะ

หายไปตั้งแต่เมื่อไร

ฉันทำมันตกหล่นไปใช่ไหมนะ

มันหายไปตอนไหน

ตกอยู่ที่ไหน

ทำไมมองเท่าไรก็ไม่เห็น

หาเท่าไรก็ไม่เจอ

แค่อยากสัมผัสมันได้ตอนนี้ได้ไหม

เมื่อสองสามวันก่อนทำสร้อยข้อมือหล่นหาย

ตอนแรกรู้สึกว่าทำใจได้

แต่พอมานึกๆ ดู เราซื้อมาตอนได้เจอเธอนี่นา

มันเข้ามาในชีวิตพร้อมๆ กับเธอคนนั้น

จู่ๆ รู้สึกใจหาย

ฉันรู้ว่าฉันอ่อนแอต่อความห่างไกล

อ่อนแอต่อความรู้สึกว่าใครๆ ก็ไม่รัก

พอสร้อยหายก็ทำให้อะไรๆ มันจ๋อยๆ ลงไป

เริ่มรู้สึกว่าความโชคดีและอะไรก็ตามที่นำเธอเข้ามามันจะหายไป

วันนี้กลับไปที่เก่า ไปตามสร้อยเส้นใหม่กลับมา

เอามันมาอยู่ที่เดิมให้ความรู้สึกบางอย่างกลับคืนมา

ทั้งๆที่รู้ว่าไร้สาระ

ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นแค่สิ่งของ

และทั้งๆ ที่รู้เรื่องมากมาย

เข้าใจอะไรเยอะแยะ

แต่สุดท้ายก็ตกหลุมของตัวเอง

ตกหลุมที่ชอบมองโลกแง่ร้าย

ตกหลุมที่ชอบคิดว่าไม่มีเพื่อน

ไม่มีคนที่รักเรา

และหลุมของความไม่เคยรักตัวเอง

สร้อยกลับมา แต่หัวใจยังรู้สึกกลัว

ฉันอยากให้ความรู้สึกรักตัวเองได้กลับมาเหมือนสร้อย

และอยากให้ความศรัทธากลับคืนมาด้วย

ในวันที่หวาดกลัววว