ไม่ใช่แค่งาน แต่มันคือชีวิต

ชีวิตช่วงนี้ดูเป็นชีวิตจริงๆ

จริง และยาก

เราต้องพยายามหาเลี้ยงตัวเองให้รอด

และไม่รู้สึกกลัวว่าจะอดด้วย

เราก็รู้ว่าถ้าไม่มีกินก็คงยืมเพื่อนได้

แต่ไม่อยากทำอย่างนั้นแล้ว

ตั้งใจจริงๆ ว่าอยากอยู่ได้

แต่ไม่อยากให้ใครสงสารหรือสมเพศ

เรายังโอเค และทำงานใช้ชีวิตอย่างที่เราอยากใช้ได้

แค่ประหยัดมากขึ้นคิดอะไรกับตัวเองมากขึ้น

ซื้อของแต่น้อยและที่จำเป็น กินข้าวกับเพื่อนเท่าที่จำเป็น

เที่ยวแต่น้อย(ตอนนี้เกือบจะไม่ได้เที่ยวแล้ว)

ตั้งใจอ่านหนังสือทำงาน และพยายามทำทีสีส

เรารู้ว่าทุกคนหวังดีกับเรา

เราก็อยากจบ

แต่เราก็หยุดทำงานไม่ได้ และยังรู้สึกว่าเราต้องเรียนรู้

ชีวิตที่เรียนรู้ยังต้องเดินไป

และเราต้องฝึกความไว้วางใจในโลกอย่างมาก

ทำงานแบบนี้ก็ต้องฝึกให้ตัวเองจริงด้วย

งานแบบนี้น่าแปลกที่มันก็ฟังดูได้บุญ

แต่สำหรับเราความรับผิดชอบมันมากเหลือเกิน

ถ้าไม่ฝึกตัวเองคงเครียดมาก

เราได้แต่ทำมันให้ดีที่สุดเท่าที่เรามีเวลา

และมีพลัง

เรารู้ว่าเราให้คุณค่าเรื่องไร และเราก็ตั้งใจดูแลมัน

เราจะต้องผ่านโจทย์ทุกความสัมพันธ์ไปให้ได้

หรือย่างน้อยก็ก้าวข้ามปัญหาอุปสรรคเก่าๆ ไปให้ได้

ให้เรามีความสุขมากขึ้น และแบ่งปันสิ่งที่เราเรียนรู้ได้

ช่วยคนอื่นได้บ้าง

ตอนนั้นเราตอบว่าเราทำไม่ได้

ตอนนี้เราคงต้องทำอะไรสักอย่าง

ไม่เช่นนั้นคงต้องมีใครตาย

ชีวิตมันยากกว่านั้นจริงๆ

เรารู้ว่าเราคงไปกำหนดกะเกณฑ์ไม่ได้

เราต้องทำใจให้ได้ แต่ขณะเดียวกันเราก็ต้องทำมันอย่างดีที่สุดก่อน

มันเหมือนเป็นงานที่เราต้องทำมันมาแล้ว

มาอยู่ตรงหน้า เราทิ้งใครไปไหนไม่ได้อีกแล้ว

ลึกๆ แล้วเราคงกลัว กลัวว่าจะทำไม่ได้

แต่อย่างน้อยเราก็ต้องทำล่ะ