บ้านและความรักของฉัน

กำลังจะเริ่มเขียนงานต่อ
แต่อยากทบทวนสิ่งที่ผ่านมาให้เรียบร้อย

ช่วงนี้พบเจอผู้คนมากมายเหลือเกิน
หลายหลาย และพบว่าคนอื่น คนที่เราไม่รู้จัก ช่างน่ารัก
ในขณะที่คนใกล้ตัวช่างทำร้ายกันเหลือเกิน

เนิ่นนานมาแล้วที่เราไม่ได้เสียใจกับอะไรๆ ใน"บ้าน"
"บ้าน" รูปธรรมที่เป็นที่อาศัยหลับนอนของร่างกาย
ที่เก็บของที่ไม่มียังไม่ได้ใช้
ที่ที่มีคนที่เรารักอาศัยอยู่ รักกัน และจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
ที่ที่มีกลิ่นอายความรัก กรุ่นอวล
แต่ตอนนี้เป็นที่ที่หนาวเย็น และอ้างว้างมากสำหรับเรา

บ้านผุ เป็นรูโหว่ ฝนสาด และอื่นๆ
แต่นั่นก้ไม่ได้รบกวนจิตใจไรเราอีก
ไม่มีใครทัก ไม่มีใครพูดดด้วย ไม่มีข้าวกิน
ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกอะไรอีกต่อไป

เราออกค้นหาความหมายของบ้านอีกครั้ง
จริงๆ คงนานแล้วแต่ไม่รู้สึกตัว
ค้นหาคนที่อยากให้เป็นบ้าน
บ้าน ความรัก ความอบอุ่น ที่พักพิงที่แรกและที่สุึดท้ายของชีวิต
และคงหาสิ่งนั้นไม่เจออีกต่อไป

สุดท้ายคงต้องเป็นบ้านที่มีอยู่ในตัวเราทั้งสิ้น
เป็นเรื่องที่เราต้องค้นหา และหาให้พบในตัวเอง

ไม่ใช่เรื่องง่าย เมื่อเราโตมาพร้อมกับการที่เรามองหาสิ่งต่างๆ เอาจากข้างนอก
เราไม่เคยมองย้อนกลับมาที่ตัวเรา
เรารู้จักทุกอย่างแต่สิ่งที่เราไม่เคยรู้จักมากที่สุดคือตัวเอง

ฉันอาจจะรู้ว่าฉันแสวงหาความรักและรู้ด้วยว่าหาเอาจากคนอื่นๆ บ้าง
โดยเฉพาะแฟน เราปรารถนาจะมีใครสักคนมาใช้่ชีวิตร่วมกับเรา
มาเป็นบ้านให้กับเรา
แต่ว่าสุดท้ายแล้วเราก็พบว่าความรักมันต้องอยู่ในตัวเรานี่แหละ
ไม่เช่นนั้นคนอย่างเราก็ไม่มีวันไว้วางใจใครได้เลย
ก็รังแต่จะรู้สึกว่าเขามีปัญหา และเรามีปัญหา
บ้านไม่ว่าในความหมายไหน ก็ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง

กลับมาหาความรักในตัวเอง
เมื่อก่อนเรามีความสงสัยอย่างมากว่าความรักยังอยู่ไหม
เวลาที่เราไม่ได้เจอกัน  เวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เวลาที่อะไรๆ มันเปลี่ยน ใช่ๆ อะไรๆ เปลี่ยน
ความรู้สึกก็เปลี่ยน แต่ความรักนั้นก็เปลี่ยนไป
แต่มันไม่ได้หายไปไหนหรอกมันก็อยู่ในตัวเรานั่นเอง
ช่างเป็นนามธรรมและเข้าใจยากเหลือเกิน

เมื่อสัปดาห์ก่อนได้เข้าไปในเรือนจำ
และเมื่อนั่งลงตรงนั้นฉันรู้สึกถึงความรักในทันที
ว่ามันไม่ได้จากไปไหน และมันไม่ได้หายไป
มันยังคงความรู้สึกอยู่ภายในใจของฉันเสมอมา

รู้สึกรัก รู้สึกมั่นคง รู้สึกแข็งแรง
อยากบอกเธอและบอกใครๆ
ว่าฉันรักเธอ ไม่ว่าเธอจะอยู่ตรงนั้นหรือไม่
บ้านของฉันยังคงมีความรักเสมอ
และฉันจะดูแลให้ฉันยังสามารถสัมผัสบ้านสัมผัสความรักนั้นได้
อย่างสม่ำเสมอ ตอนนี้รู้แล้วว่าต้องทำไง

ขอบคุณโลก ความทุกข์ ความพลัดพราก ที่สอนฉัน
ขอบคุณแม่ ความรักต้นแบบที่ทำให้เราจำได้ว่าความรักจริงๆ เป็นอย่างไร
และความตายของแม่ที่ีเป็นโอกาสของความทุกข์ที่ทำให้เราได้ฝึกปฏิบัติ

และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่เชื่อ และฉันเชื่อเสมอว่า
ฉันจะผ่านมันไปได้