ผ่านวันที่สามไปอย่างเศร้าซึม
พยายามมีกิจกรรมที่จะได้ไม่ว่าง
แต่สุดท้ายแล้วก็พบอาการที่ไม่อยากคุยกับใคร
เลยปิดโทรศัพท์แล้วก็นอนไปเรื่อย ๆ
ไม่รู้สึกง่วงเลยจนกระทั่งเกือบจะตีสาม
จึงได้ผล๊อยหลับไป
ตื่นมาอีกทีหกโมงแล้ว
จึงได้แต่งตัวมาทำงาน
เบื่อจังตอนนี้ยังไม่อยากทำงานเลยต้องพยายามบังคับตัวเอง
ให้มีกะจิตกะใจทำงาน
เพราะมีงานที่ต้องใช้ความคิดให้ต้องทำ
แต่ตอนนี้ไม่มีแรงทำเลย
ทุกครั้งที่ท้อใจการได้เดินทางไปต่างจังหวัดไกล ๆ จะทำให้ดีขึ้น
แต่ตอนนี้ประสบการณ์ต่างจังหวัดเป็นสิ่งที่เรียกน้ำตา
เมื่อคิดถึง..ทุ่งหญ้า..ป่าเขา
ตอนนี้ทำให้น้ำตาไหล
ไม่อยากคิดถึงอะไรอีกเลย
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเศร้าอะไรขนาดนี้
คงเหมือนกับการผิดหวังในความหวังใด ๆ ในชีวิต
น้ำตายังไหล..และความเสียใจยังคงอยู่
..........
1 comment:
hey +++++
คูณๆๆๆ
เอ้ยหาร
ตึ่งโป๊ะ
สู้ๆๆๆ
จักร บวก นิว
Post a Comment