อิสระ จากความเดียวดาย

ความเดียวดาย บนเส้นทางสายนี้
แฝงไว้ด้วยความเศร้า
ทางที่เราเลือกเดินอ้างว้างขนาดนี้จริงหรือ
ต่างกันออกไป
เมื่อวันนี้เราพบว่ามีเพื่อนร่วมเดินทางมากมาย
เพียงแต่ทุกคนไม่ได้เดินพร้อมกัน
เหมือนกันเดินสวนสนามเท่านั้นเอง

เราต่างคนต่างเดิน บนเส้นทางที่แตกต่างกันออกไป
หากเดียวดายก็เพราะว่าเราไม่ได้จับมือกันเดิน
พูดคุยไปด้วยกัน
บางครั้งเราหยุดเพื่อจะพูดคุย
บางครั้งเดินจับมือกันไป
แต่หลายครั้งเราอาจจะแค่แวะเวียนมาพูดคุย
หรือบอกกันและกัน
ทั้งถ้อยคำที่เป็นกำลังใจ
และหลายครั้งก็เป็นถ้อยคำที่ทำร้ายใจกัน
ตะโกนใส่กันบ้าง
กอดกันบ้าง
คละเคล้ากันไป

บางคนเดินมาเจอกัน
จากไป และกลับมาเจอกันอีก
บางคนยังเดินอยู่ใกล้ๆ กัน พอให้เรามองเห็น
บางคนเข้ามาเจอกัน
และเดินจากไป ไม่ได้เห็นกันอีกเลย

เราจึงตกอยู่ในสภาพที่เดินทางเพียงลำพัง
โดดเดี่ยว ว้าเหว่ อ่อนไหว
แต่จริงๆ ก็พบว่าเรายังมีคนอื่นๆ อยู่รอบๆ
มีกำลังใจอันยิ่งใหญ่
ที่ซ่อนอยู่ในตัวเราเอง
ความอบอุ่น มิตรภาพ และความโดดเดี่ยว
แตกต่างกันเพียงชั่ววูบเดียวที่เรารู้สึก
และสัมผัสถึง

เป็นชั่วขณะเดียวที่เรารู้สึกและผ่านไป
ไม่มีสิ่งใดเลยที่หยุดอยู่
และกักขังเราเอาไว้
หากแต่เราก็รู้จักปลดปล่อยให้มันผ่านเราไป
ให้เป็นอิสระ.....