เมื่อวานไปที่โรงเรียนหลังจากเกร็งมาหลายวัน
นั่งลงเล่าเรื่อง...น้ำตาไหล

ฉันก็อยากเหมือนคนอื่น
อยากเรียนไปทำงานไป
อยากประสบความสำเร็จในการเรียน
อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นมีบ้านที่น่ารัก
พ่อแม่ที่คอยเอาใจใส่เลี้ยงดู
มีฐานะการเงินปานกลาง
ไม่ลำบากแต่ก็ไม่ต้องร่ำรวย
เป็นเด็กดีน่ารัก

แต่ทั้งหมดนั้นฉันไม่มี...
เมื่อต้องนั่งเล่าความเป็นตัวเรา
ใจหนึ่งปวดร้าวเห็นตัวเองน้อยใจในโชคชะตา
มองเห็นคนอื่นก็อิจฉาเล็กๆ
ถ้าใครๆ ก็เลือกเกิดได้
คงไม่มีใครอยากเลือกเกิดในสถานการณ์ที่ลำบากหรือยากเกินไปหรอก

แต่ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง
ฉันพบว่าฉันห่างไกลและแปลกแยกกับความเป็นตัวเองมากขึ้นทุกที
เวลาที่เราไม่อาจยอมรับอะไรๆ ได้

วันนี้ขอกลับเข้ามาข้างในยอมรับว่า
เราทำได้เท่านี้
เหนื่อย และหมดแรงสำหรับตอนนี้
เราเลือกความรัก
เลือกคนที่เราเกิดมาเจอกัน
เลือกทางที่มันต้องเจอ
มากกว่าสิ่งอื่นใด
ยอมรับในชะตากรรม

เรารู้ เราเข้าใจแต่ก็ยังเปราะบาง
กับความจริงนี้มากเหลือเกิน
เมื่อวานมีคนร่วมร้องไห้ไปกับโลกนี้มากมาย
ฉันจะยังร้องไห้ เพราะฉันเจ็บ
ฉันจะยังยิ้มเพราะฉันรู้ ว่าฉันก็จะเดินต่อไป
แม้ว่าฉันจะเจ็บ
ทางเดียวคือเดินต่อไป
ในม่านน้ำตา