.......

ฉันเดินวนเวียนอยู่บนถนนชีวิตสายเดิม
แปลกเปลี่ยนเพียงแค่วิวรอบกาย
แต่ข้างในคล้ายว่ามันก็เหมือนเดิม

วนมาที่ความรู้สึกเก่าๆ
ที่เราเฝ้าบอกตัวเองว่ามันไม่เก่านะ
ทุกห้วงขณะสดใหม่เสมอ
แต่ลึกๆ ภายในใจเริ่มเบื่อหน่าย
รู้สึกว่ามันวน วนไปวนมา

สุดท้ายทุกสิ่งก็จะกลับไปที่จุดเดิม
นี่เป็นความคิดที่ผิดหรือถูกกันนะ
สิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่นี่
เหมือนเมื่อหวนไปเห็นคนๆ หนึ่ง
ฉันพบว่าใจของฉันแสนเศร้า
ข้างในร่ำไห้
ความรู้สึกเดินทางเข้าสู่หัวใจของฉันแล้วสินะ

ข้างในเริ่มร้องไห้คร่ำครวญ
ดราม่ากับตัวเอง และเข้าใจแล้วว่า
เราไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น
หากแต่เอาเพียงเลือกความทรงจำเก่าๆ บางอย่าง
มาจองจำตัวเองเอาไว้ในห้องแห่งความทรงจำ
ห้องเก่าๆ ที่ฉันไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเดินออกไป

กลัว แม้จะยอมรับกับความกลัวนี้แต่ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่า
การนั่งซุกตัวอยู่ที่มุมห้อง
มองฉันอีกคนที่ยืนหัวเราะอยู่นอกห้อง

คนไหนตัวจริงกันแน่นะ
นี่ไม่ใช่นิยายลึกลับ
เกือบเหมือนคล้ายๆ ความฝันมากกว่า
รอวันที่ฉันจะตื่นขึ้นมา

ได้โปรดยื่นมือของเธอมาอีกสักที
ได้โปรดร้องเรียกฉันซ้ำๆ เหมือนที่เธอชอบทำ
ได้โปรดอย่าละสายตาไปจากฉัน
เพราะฉันอาจจะล้มลง หากเธอไม่อยู่ข้างๆ กันตรงนี้

ความรู้สึกดีดีทั้งหมดนี่มันคืออะไรกันนะ
ฉันอยากจำความรู้สึกดีดีเหล่านี้ให้ได้
แต่มันยากเหลือเกิน
ฉันเกือบไม่ได้ยินเสียงของมันด้วยซ้ำ

หายใจเข้าไว้ ลึกๆ ยาวๆ
ฉันกลัวที่จะจำไม่ได้ว่าเราเคยพบกัน
และนั่นคงเลวร้ายที่สุดเท่าที่ฉันจะทนได้