เราเรียนรู้จักความรักมานาน และหลากหลายครั้ง
ใครว่าว่ารู้จักเยอะนั้นจะเชี่ยวชาญหรือเก่งกาจ
เราพบว่าแต่ละครั้งมันก็สดใหม่
ไม่เคยเหมือนประสบการณ์เก่าๆ สักเท่าไร

สิ่งที่เราทำได้คือการเรียนรู้ที่รู้สึกว่ามีมากขึ้นทุกวัน
และความถูกผิด ดีหรือไม่ดี มันก็ดูจะเลือนลางลง
จนยากที่จะบอกอะไรได้

ความเข้าใจมันขยายขอบเขตออกไป
ความรักของฉันมันไปสู่ดินแดนของความไม่รู้มากขึ้นทุกที
บางคืนเศร้า รุ่งขึ้นก็หาย กลับไปที่ความตั้งใจเดิม

การร้องไห้ช่วยให้ เข้าใจไรมากขึ้น
และช่วยให้ความรู้สึกที่ไม่รู้อะไรเลยได้ถูกปลดปล่อยออกมา

ฉันเริ่มรู้ว่าความรู้สึกเป็นส่วนที่คนเราไม่อาจรู้มากขึ้นทุกทีๆ
จนไม่คิดอยากจะรู้มันอีกต่อไป
ปล่อยให้มันเกิดและจากไป และเกิดและอยู่กับมัน
สักพักมันก็จากไป เหมอืนคนไม่คิดไร
ไร้เยื่อใยดีแท้และดูว่ามันช่างเปลี่ยนแปลงราวกับมันไม่เคยมีอยู่จริง

บางทีก็คิดว่าเรามานั่งคร่ำครวญอะไรตั้งมากมายเมื่อก่อน
ในเมื่อตอนนี้มันแทบไม่มีความหมายอะไรหลงเหลืออยู่เลย
ทั้งความสุขและความเศร้า
หลายครั้งความเงียบจึงเข้ามาแทนที่อย่างว่องไว
และง่ายที่สุด เงียบดีกว่า เพราะหาคำตอบอะไรไม่ได้

ยิ่งเติบโตพื้นที่ของความไม่รู้ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
แต่ข้างในกลับมั่นคงขึ้นด้วย
ขอบคุณความไม่รู้ที่ดำเนินไปบนหนทางที่เป็นส่วนหนึ่งของความเติบโต