เส้นทางชีวิต... หอยทาก

รู้ว่าตัวเองชอบทำงานเกี่ยวกับคน แต่ก็ชอบทำในแบบที่ไม่เผชิญหน้าแบบกะทันหันมากเกินไป ชอบแบบที่ได้เตรียมตัวมาแล้วว่าจะต้องทำ แต่หลายครั้งก็ทำไปด้วยความเครียด ความตึงพอประมาณ เพราะเราไม่ใช่คนเฉิดฉายที่มั่นใจ อยากจะออกไปล้อเล่นแสงไฟบนเวที
เราเป็นคนที่มั่นคงหนักแน่นและค่อยๆ ขยับย่าง แต่ละก้าวมาจากการค่อยๆ ขยับ มันไม่เคยเกิดขึ้นทันทีทันใด ดังนั้นเราจึงค่อยๆ ขยับให้ดีที่สุด

ชอบความสงบบนโต๊ะทำงาน โต๊ะอ่านหนังสือ ชอบมาตั้งแต่เด็ก ขแให้มีเหอะที่อ่านหนังสือ หลงใหลจนสามารถนอนบนโต๊ะไม้กลิ่นหอมๆ ได้ ไม่รู้เบื่อ นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยทำนู่นนี่ มันแสดงถึงฐานที่มั่นความมั่นคงของเรา

เมื่อรู้ตัวอีกทีเราทำสิ่งที่ต่างออกไปจากที่เราชอบไปไกลเลย แต่ว่ามันก็มาจากพื้นฐานการค่อยๆ ขยับราวกับหอยทากนั่นเอง และฉันก็พึงพอใจกับชีวิต

วันนี้ฉันมั่นใจว่าฉันมีชีวิตรอด พอจะเป็นที่พึ่งพาของคนอื่นได้แน่ๆ ในขณะเดียวกันฉันก็มั่นใจที่จะฟูมฟักชีวิตน้อยๆ ที่อยู่ในความดูแลของฉันได้เช่นกัน

หากเราหล่อเลี้ยงชีวิตด้วยความสุข
บางทีอาจหลงลืมไปว่าเรามาบนโลกนี้ทำไม
ความทุกข์ จึงเป็นเสมือนเครื่องเตือนเครื่องอยู่
ว่าอย่าหลงอยู่นาน อย่าเพลินความสุข
เมื่อบอกตัวเองว่ามาเพื่อนำพาให้เกิดอะไรบางอย่าง
ชื่อเสียง และความร่ำรวย จะมาเพื่อให้เราได้ทำอะไรบางอย่างได้มากขึ้น
หากอย่าหลงลืม ความทุกข์ ของผู้คนอีกมากมายที่รอการเปลี่ยนแปลงจากเรา
ไม่ได้หวังให้เราช่วยผู้ทุกข์ยาก
แต่หวังว่าเมื่อชีวิตฉันแปรเปลี่ยนความทุกข์ได้สำเร็จทุกเรื่อง
นั่นอาจหมายถึงสิ่งที่ฉันจะสื่อสารออกไปได้อย่างสมบูรณ์ขึ้น

ผู้ที่ประสบความสำเร็จระดับโลกล้วนฝึกฝนตนเอง กว่า 10,000 ชม.
จนสามารถค้นพบความสามารถที่แม้จริงของตนเอง
มันคือทำวันละ 3 ชม. นาน 10 ปี
จนเดินหน้า ลงมือทำ และอดทน

ฝึกฝนตนเอง 1

ตั้งใจว่าเวลาทำงานจะเขียนสะท้อนการเรียนรู้ ทุกครั้งที่ทำงานเสร็จแต่ละงาน
เพื่อฝึกสังเกตและฝึกฝนตนเองในงานกระบวนการ และฝึกเรื่องงานเขียนอีกด้วย
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทำกระบวนการ 3 วัน 2 คืน โดยคิดงานเองเกือบหมด
ก็นับได้ว่าก้าวไปอีกขั้น เหนื่อยทั้งกายและใจ ทำให้คิดว่าทำกระบวนกรหลายๆ คนดีกว่าเยอะ แม้จะขัดอกขัดใจบ้างบางที
เรื่องที่อยากชื่นชมตนเองก็ ไม่ตื่นเต้นมากผ่านไปได้ด้วยดี เตรียมตัวดี พร้อมในการเรียนการสอน
เรื่องที่ต้องปรับปรุง น่าจะเป็นความที่กังวลกับการเรียนรู้มากเกินไป ไวเกินไป ไม่ได้รอให้ผู้เข้าร่วมเรียนรู้มากพอ ใหเขาได้ฝึกประโยคน้อยเกินไป ทำให้ตัวเองพูดมากเกินไป เหมือนเปลี่ยนความคิดประมาณนึงเท่าที่ผ่านมาเรามีสไตล์การสะท้อนผู้เข้าร่วม แต่คราวนี้อาจจะต้องไม่สะท้อนบ้างล่ะ


อยากขอบคุณครูบา อาจารย์และทีมที่ทำใหผ่านไปได้ด้วยดีนะเนี่ย
ดีใจที่มีทีมดี  

ได้ยิน แต่ไม่ได้ฟัง NVC ตอนที่ 2

ในความสัมพันธ์หลายครั้งเรามักบอกตัวเองว่า
เราเข้าใจอีกฝ่าย ที่เป็นเพื่อน หรือเป็นแฟนเราเป็นอย่างดี
จนเผลอตัวไปว่าเราฟัง หรือยินเสียงเขาอยู่ตลอดเวลา
หลายครั้งฉันพบว่าฉันกำลังฟัง ได้ยินเสียงคนรักของฉัน
แต่มันเป็นเสียงที่มาจากความคิดของฉันว่าเขากำลังบอกอะไรแก่ฉัน
ซ้ำๆ เดิมๆ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง น่าเบื่อ น่ารำคาญ​
อีกแล้ว อีกแล้ว และอีกแล้ว

นานวันเข้าฉันก็เข้าใจคนรักของฉันแบบที่ฉันคิดเอาเอง
แต่เราอาจไม่เคยอยู่ด้วยกันแบบตัวเป็นๆ เลย
หรือแค่อยู่ด้วยกันทางความคิด
ฉันคิดว่าเธอเป็นอย่างนั้น และเธอก็เลยเป็นอย่างนั้นจริงๆ
มีเพียงฉันเท่านั้นที่พยายามที่ปรับปรุงตัวที่เปลี่ยนแปลง

เพราะฉันได้ฟังแต่เสียงของตัวเอง
ได้ยินแต่เสียงของเธอ
แต่ไม่เคยฟังเธอจริงๆ สักที













การอยู่ตรงนั้นกับคนตรงหน้า
คนที่เรารัก รับรู้เขาอย่างตรงไปตรงมา
ฟังเขาให้ได้ยินเสียงหัวใจของเขา
ฟังเขาอย่างกับที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังเรื่องราวของเขามาก่อน

แน่นอนมีบางเรื่องที่ฉันรู้แล้ว และมันก็ไม่ต่างจากเดิม

แต่ที่แน่ๆ วันนี้ที่เขากำลังเล่าเรื่องราวให้ฉันฟัง
มันมีบางอย่างในตัวเขาเปลี่ยนแปลงไป
อาจจะแค่เล็กน้อย แต่มันก็ไม่เคยเหมือนเดิมหรอก
มันสดใหม่เสมอ

แล้วฉันจะยังสามาระดำรงอยู่บนความสัมพันธ์นั้น
รู้จักคนที่ฉันรักใหม่ทุกครั้ง ไ้เรียนรู้กัน
และสิ่งหนึ่งที่สำคัญคือ มันทำให้ฉันยังสามารถรักเขาได้
เหมือนในวันแรกที่เรารู้จักกัน หรืออาจจะรักเขามากขึ้น
เมื่อฉันได้เห็นมุมอื่นๆ ในตัวเขา ได้เห็นหัวใจของเขาเพิ่มมากขึ้น

อารมณ์โกรธกับการใช้ NVC ตอนที่ 1

หลายครั้งเวลาที่โกรธมากๆ
ในหัวจะคิดถึงความรุนแรง
ไม่ว่าจะเป็นคิดถ้อยคำโต้ตอบที่แสนจะเจ็บปวด
หรือคิดท้วงท่าที่อยากจะตบตีทำร้ายร่างกาย
ลึกๆ แล้วอยากทำให้อีกฝ่ายรู้ซะทีว่า
ที่เธอทำอยู่น่ะมันไม่โอเค
เลิกทำอย่างนั้นซะที
หรือช่วยหยุดสิ่งที่กำลังกระทำอยู่เถิด
แล้วช่วยอะไรฉันหน่อย

แต่ในภาวะที่อารมณ์พลุ่งพล่านขนาดนี้
ช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะสื่อสารให้อีกฝ่ายได้ยิน
และเราจะเชื่อว่าเขาเข้าใจ
แค่ควมคุมอารมณ์ที่กำลังจะระเบิดอยู่นี้
ก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว
ระงับไม่ให้สิ่งที่อยู่ข้างในพุ่งทะยานออกไป
ทำร้ายคนตรงหน้า

การกลับเข้ามาเข้าใจตนเองในภาวะแบบนี้ก็มิใช่เรื่องง่ายเลย
มันเหมือนอะไรที่กำลังตลบอบอวลมากมายไปด้วย
กลุ่มควัน มองไม่ค่อยเห็นอะไร
จะมาหาความเข้าใจตอนนี้อาจจะได้แค่เศษผงฝุ่น

แต่เมื่อฉันตระหนักรู้ถึงความโกรธและระดับของมัน
จุดหมายแรกคือ การมองกลับเข้ามาในความโกรธ
ฉันต้องการอะไร
และเลือกว่าฉันจะทำอะไรต่อไป
นั้นคือจุดหมายที่เหนือกว่าที่เคยเป็นมา

การได้เลือกว่าจะยืนอยู่ที่เดิม
สบถถ้อยคำหยาบคาบออกไป
ประชดประชันอย่างเจ็บแสบ
หยิบฉวยสิ่งของบางอย่างและทำลายมัน
พุ่งออกไปทำร้ายคนตรงหน้าให้วอดวาย

และเลือกสิ่งที่เมื่อเราทำไปแล้วเราสามารถยอมรับมันได้

ขอให้ฉันได้เริ่มต้นใหม่เพื่อไปต่อ

ถ้าเป็นไปได้เราคงอยากทำงานที่เรารัก
นั่นคืองานที่ทำให้เราเข้าถึงคุณค่าที่แท้จริงของตนเอง
และในขณะเดียวกันงานนั้นสามารถเลี้ยงชีพได้ตามความเหมาะสม

ฉันก็ฝันเช่นนั้น
แต่จะมีสักกี่คนที่ทำได้

หรือบางทีเราอาจจะมีเงื่อนไขการปฏิบัติตนที่แตกต่างไป
ทำให้ทั้งสองด้านไม่อาจเชื่อมร้อยกัน

หลายปีมานี้ฉันพบว่าตัวเองเป็นเช่นนั้น
คือได้ทำงานที่รัก
งานกระบวนกรที่สร้างการเรียนรู้การเปลี่ยนแปลง
ทั้งต่อตัวฉันเอง ผู้ร่วมงาน และผู้มาใช้บริการของเรา
อยากเรียกคนที่จ้างเราว่าผู้มาใช้บริการ
เพราะเขาเห็นคุณค่าของงานที่ฉันทำ
จึงตอบแทนเพื่อให้ฉันใช้ชีวิตอยู่รอดในสังคมได้

2-3 เดือนมานี้มันสั่นคลอน ฉันเริ่มไม่สามารถเลี้ยงตัวเองได้
และแน่นอนนอกจากความลำบากทางกายภาพ
ความหวั่นไหวในใจนั้นมีมากกว่าแน่นอน
เริ่มไม่แน่ใจหนทางที่ตัวเองเลือก เริ่มคร่ำครวญ
และโบยตีตัวเองในบางครั้ง

แต่ฉันยังอยากเดินบนทางสายนี้และยังพยายามหาหนทาง
ทำงานไปกับมัน มันคงมีบางอย่างผิดพลาดไปและ
ฉันขอแก้ตัว

ฉันจะใช้มันเป็นโอกาสในการเรียนรู้ที่จะเริ่มต้นใหม่

เผชิญหน้าความกลัวด้วยความรัก

คำถามที่ว่าหากเราไม่หนี หรือต่อสู้

เรามีหนทางใดต่อสู้กับความกลัวได้เล่า

คำตอบของฉันในวันนี้คือ ความรักความเมตตาอย่างไร

หัวใจแห่งโพธิจิตในตัวเรา ที่ทำให้เราเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับทุกสรรพสิ่ง

ทำให้เราไม่มัวแต่กลัววสิ่งที่เราแยกว่าไม่ใช่ตัวเรา

บางทีความเป็นเด็กดีของฉันนี่ไงเล่าที่ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัว

เมื่อมันมีอันที่ดีดังนั้นจึงมีสิ่งที่ไม่ดี ที่คิดว่าเราต้องกำจัดมันออกไป

อาการที่ไม่ควรเกิดขึ้น ของไม่ดีต่อสุขภาพล้วนทำให้เราหวาดกลัว

สุดท้ายคนที่รู้สึกแย่ที่สุดคือตัวเรา

เราก็ยังคงหนีและต่อสู้กับสิ่งที่เราคิดว่าไม่ดีเหล่านี้

วันนี้ฉันจะฝึกที่จะรักและเมตตาทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเป็น

และเลิกแปะป้ายว่าอันไหน ควรไม่ควร ดีไม่ดี

เราแค่เฉยๆ เราแค่ยอมรับ รักและเมตตา